என்னுடைய பெயர் ஜெகவீரபாண்டியன். சுருக்கமாக ஜெகன். அப்பா அம்மா இருவரும் கூலி வேலை செய்பவர்கள். நாங்கள் வசிப்பது குடிசையில்தான். பதினோரம் வகுப்பு தேர்வு எழுதிவிட்டு இப்போது பன்னிரெண்டாம் வகுப்புக்கு செல்ல காத்திருக்கிறேன். தேர்வு விடுமுறை நாட்கள் மிகவும் கொடுமையாக முடிந்தது. ஏன் தெரியுமா வண்ணமதி ஊரில் இல்லை என்பதால். வண்ணமதி பேருக்கு ஏற்றாற் போல வண்ணமானவள். யாரது என்று கேட்கின்றீர்களா. என்னுடைய பக்கத்து வீட்டில் வசிக்கும் தமிழாசிரியரின் மனைவி. வயசு ஏதோ 25 இருக்கும் என்று நம்பிவிடுவார்கள். ஆனால் அவளுக்கு வயது 37. சின்ன பெண்ணொருத்தி கூட உண்டு. படிப்பிற்காக ஹாஸ்டலில் விட்டிருந்தார், கெட்டிகார வாத்தியார்,. வண்ணமதியோடு இரவெல்லாம் கும்மாளம் அடிக்க அவருக்கு பெண் இடஞ்டல் என்று கருதியிருக்கலாம். விடுமுறைக்கு தமிழாசிரியர் ஊருக்கு அவளோடு சென்றுவிட்டதால். என்னால் அவளை பார்க்க முடியவில்லை. நாளைக்கு பள்ளிக்கூடம் திறக்கபோகிறது. தமிழாசிரியர் இன்றோ, நாளையோ வந்துவிடுவார் என்று நம்பியிருந்தேன். கார் வரும் சத்தம் கேட்டது. அடடா வந்துவிட்டாள் என் வனமோகினி. அவர்கள் வீட்டிற்கு ஓடினேன்.
“இதோ ஜெகனே வந்துட்டான்” என்று சிரித்துக் கொண்டே பெட்டிகளை எடுத்து உள்ளே போனார் தமிழாசிரியர். ரொம்போ வெகுளியான ஆள். பின்னே பொண்டாட்டியை சைட் அடிக்க வந்தவன் பார்த்து சந்தோசப்படும் கணவனை என்ன சொல்லி அழைப்பது. அப்போது காரில் இருந்து இறங்கினாள் வண்ணமதி. சாலையில் படும் பட்டுப்புடவை. மெல்லிய சவ்வாது வாசனை என கிரக்கடித்தாள். என்னை எப்படா கொஞ்சுவ என்று அவள் முலைகள் துள்ளின. அவள் முலையை பார்த்துக்கொண்டே இருந்த என்னை “எப்படிடா பொழுது போனது” என்றாள். “நீங்கள் இல்லாமல் செம போர் அத்தை”. என்ன அத்தை என்கிறானே என்று பார்க்கின்றீர்களா. தமிழாசிரியை சார் என்று கூப்பிட்டாலும், வண்ணமதியை அத்தை அத்தை என்றே அழைப்பேன். முதன்முறை அக்கா என்று கூப்பிடலாமா என்று நினைத்தவனை அத்தை என்று அழைக்க சொன்னதே வண்ணமதிதான்.
டேய் மாமாக்கிட்ட பேசிக்கிட்டு இரு, காபிபோட்டு எடுத்துவரேன். என்று சொல்லிவிட்டு படுக்கை அறைக்கு போனாள். அவர் அமர்ந்திருந்த சோபாவில் கொஞ்சம் இடைவெளிவிட்டு நான் அமர்ந்தேன்.
“நம்ம ஊருல என்ன விசேசம் ஜெகன்” என்று கொஞ்சநேரம் பிளேடு போட்டுக்கொண்டிருந்தார் மாமா என்கிற தமிழாசிரியர். என்னுடைய கவனமெல்லாம் வண்ணமதி மேல்தான் இருந்தது. இந்த ஆள் இருக்கிற போது எனக்கு என்ன வேலை வந்துவிட போகிறது. வண்ணமதி நைட்டி போடும் வழக்கம் இல்லை. கிராமத்திலிருந்து வந்ததால் மெல்லிய புடவை அணிவதோடு சரி. வீட்டுக்குள் இருக்கும்போது பிராவெல்லாம் எப்போதுமே கிடையாது. அதனால் அவ்வப்போது ஜாக்கெட் கொக்கிமாட்டும் இடைவெளியில் முலைதரினம் கிடைக்கும். நான் அவளை நினைத்து ஜொல்விட்டுக்கொண்டுக்கும் போதே., காபியோடு வந்தாள். இருவருக்கும் கொடுத்துவிட்டு எனக்கும் தமிழாசிரியருக்கும் இடையே அமர்ந்தாள். மெல்லிய கருப்பு புடவையில் அவள் பளிங்கு மேனி பளபளத்த்து. “அத்த, ஊர்ல செம சாப்பாடு போல, ஒரு சுத்து பெருத்துட்டீங்க” என்றேன். “அப்படியாடா குண்டா தெரியரேனா” என்றாள் வெகுளியாக,. அதற்குள் கரடிபோல என் அம்மா அங்கு வந்தாள்.
“நெனச்சேன், இந்த தருதல இங்கதான் இருக்குன்னு. டே வீட்டுல போட்டபடி கிடக்கு இங்க வந்து என்ன வாத்தியார் கூட அரட்டையா” என்று கடிந்து கொண்டாள். அம்மாவுக்கு தமிழாசிரியரை கண்டால் பிடிகாது. அவர்கள் பணக்கார்ர்கள் என்று அடிக்கடி சொல்லி தன் வறுமையை நினைத்து வருத்தம் கொள்வாள். இதெல்லாம் தமிழாசிரியருக்கும் தெரியும். ஆனால் என்னைவிட்டால் அங்கே வேலை செய்ய அவரின் மாணவர்கள் யாருமில்லை. “ஜெகன் போயிட்டு வேலை முடிஞ்சதும் வா” என்று சொன்னாள் வண்ணமதி. இப்படி நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லம் தமிழாசிரியர் சொல்லும் வேலையை செய்வது அவருக்காக அல்ல அவர் மனைவிக்காக என்பது அவருக்கு தெரியாது. ஆனால் வண்ணமதிக்கு தெரிந்திருக்கிறது என்பதை பின்நாளில்தான் அறிந்தேன்.
