ஒரு முறை பவானி வீட்டிற்கு கீதா வந்தாள். அப்போது பவானி ஒரு ஏணியின் கீழ் நின்று எதையோ மேல் நோக்கிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். கீதாவைக் கவனித்ததும் அவள் வந்து வாசல் கதவைத் திறந்து விட்டாள். அப்போது அவள் முகம் சற்று சிவந்தும் வியர்த்தும் இருக்கிறதை கீதா கவனித்து “என்ன அக்கா எப்படி இருக்கிறீர்கள்?” என்று வினவினாள்.
“நன்றாக இருக்கிறேனே” என்று பவானி சொல்வது சமாளிப்பாக தெரிந்தது. எப்போதும் பவானி அப்படித்தான். மனதில் பட்டதை உடனே சொல்ல மாட்டாள். வற்புறுத்தி விஷயத்தை கறப்பதையும் விரும்ப மாட்டாள். எனவே கீதா அந்தப் பேச்சை விட்டு விட்டாள்.
அவர்கள் வீட்டிற்குள் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது ஏணியின் வழியாக ஒருவன் இறங்கி வருவதை கீதா கண்டாள். அந்த மனிதனின் பெயர் ராமராஜ். அவன் ஒரு பெயிண்டர் என்பதை அவன் தோற்றம் உணர்த்தியது. அவனுக்கு 25 வயதுக்குள்தான் இருக்கும். அடர்ந்த கேசமும், மீசையும் கொண்டிருந்தான். ஒல்லியாக இருந்தாலும் புஜங்களும் மார்பும் நன்றாக திரட்சியாக இருந்தன. நல்ல அட்டைக் கரியாக, நடையுடை பாவனைகளில் பட்டிக்காட்டானாக இருந்தான். பனியன் போட்டு லுங்கி கட்டியிருந்தான். பவானி வீட்டில் சிறு சிறு ரிப்பேர் வேலைகள் நடந்து கொண்டிருந்ததால் அவன் வந்திருந்தான் என்று கீதா உணர்ந்து கொண்டாள்.
கீதா பவானியுடன் சிறிது நேரம் பேசி விட்டு புறப்பட்டாள். போகும் போது காலைக் கழுவிக் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்று தோன்றியதால், வீட்டின் பின்பக்கம் சென்று பைப்பைத் திறந்து விட்டாள். காலைக் கழுவிக் கொண்டே சுற்று முற்றும் பார்த்தாள். அப்போதுதான் அங்கு ஒரு சாரத்தின் குறுக்குக் கம்பில் உட்கார்ந்து கொண்டு அக்கறையாக பெயிண்ட் அடித்துக் கொண்டிருந்த ராமராஜ் அவள் கண்ணில் பட்டான். லுங்கியை மடித்து ஏற்றிக் கட்டியிருந்தான் ராமராஜ். அவன் தொடைகளுக்கு நடுவில் கன்னங்கரேலென்று அவன் குஞ்சாமணி தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. கணவனைத் தவிர வேறு ஆண்களின் உறுப்புகளை எசகு, பிசகாக கீதா பார்க்க நேர்ந்தது உண்டு. தங்கத் தமிழ் நாட்டில்தான் ஆண்கள் சாலையோரமெங்கும் குஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டு லஜ்ஜையில்லாமல் மூச்சா போய்க் கொண்டிருக்கிறார்களே. இது தவிர பெண்களிடம் பூலாட்டிக் காண்பிக்கும் சில சோமாறிகளும் அங்கங்கே உண்டே. ஆனால் இந்தப் பயல் ராமராஜின் சுண்ணி விசேஷமாக தோன்றியது கீதாவுக்கு. ஒரு முரட்டு வாழைக்காயின் சைசில் அது இருந்தது. இத்தனைக்கும் அது விரைப்பாக இல்லை. அவள் புருஷனுக்கு விரைக்கும்போது வாழைக்காய் சைஸ் இருக்கும். ஆனால் அது விரைப்பாக இல்லாத போது ஒரு சிறு பாகற்காய் அளவுதான் இருக்கும். இவனுக்கு இப்போதே வாழை சைஸ் என்றால் விரைத்தால்…ஒரு பழுத்த வெள்ளரியின் சைஸ் ஆகி விடுமோ? நினைத்துப் பார்க்கவே அவள் வாயிலும், கூதியிலும் ஜலம் ஊறியது. அப்போது அவளுக்கு இன்னொன்றும் நினைவுக்கு வந்தது: ஒரு வேளை தான் வரும்போது இவன் சாமானைத்தான் பவானி அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாளோ? அவன் இவளைப் பார்க்குமுன் அமைதியாக இடத்தைக் காலி செய்தாள் கீதா. தன் வீட்டுக்கு திரும்பும் சிந்தனையைக் கைவிட்டு விட்டு பவானியைக் காணச் சென்றாள்.
“என்னக்கா, வீடு வேல எப்ப முடியும்?”
“இத கேக்கதுக்கா திரும்பி வந்த?”
“நான் போகவேயில்லையே. பின்பக்கம் கால் கழுவப் போனேன். அங்க அந்த பெயிண்டர் இருந்தான்”
“ஹ்ம்” என்று அசுவாரசியமாய் பார்த்தாள் பவானி.
“அவன் பெயிண்ட் மட்டுந்தான் பண்றானா, இல்ல வீட்டுக்கு ஒட்டடையெல்லாம் அடிச்சி விட்றானா?”
“என்ன உளறுகிறாய்” என்பது போல் பவானியின் புருவங்கள் சிறு முடிச்சிட்டன.
“இல்ல அவன் பெரிய ஒட்டடைக் கம்பை வச்சிட்டிருக்கானே. அதான் கேட்டேன்” என்று குறும்பாக சொன்னாள் கீதா.
ஓரிரு கணங்கள் கழித்து அவள் என்ன சொல்லுகிறாள் என்று புரிந்து கொண்டாள் பவானி.
“அடச்சீ, அந்தப் பய இன்னும் சுண்ணிய காமிச்சிட்டிருக்கானா?”
“ஓ, அப்படின்னா நீங்களும் அந்த திவ்ய தரிசனத்த பாத்துட்டீங்களா?” தன் சொல்லே தன்னைக் காட்டிக் கொடுத்த வெட்கத்தில் முகம் சிவந்தாள் பவானி.
“இருந்தாலும் அக்கா, அவனுக்கு அது ரொம்ப பெரிசு”
கீதா அப்படித்தான். மனதில் பட்ட எதையும் வெட்கப்படாமல் பேசுபவள். பவானி என்ன பேச என்று தெரியாமல் தலையை ஆட்டி ஆமோதித்தாள்.
“தொங்கி கிட்டு இருக்கும் போதே இந்த சைசுனா எந்திரிச்சி நின்னா எப்படியிருக்குமோ?”
இவளுக்கு எப்படி பதில் சொல்ல என்ற சிந்தனை ஒரு பக்கம், அவள் கூறிய விதம் சிரிப்பை மூட்டியது மறுபக்கம் …. லேசாக அசடு வழிந்த சிரிப்புதான் வந்தது பவானிக்கு.
“அந்த விசயத்துல சுந்தரண்ணே எப்படி?” என்றவள், அது பவானியைக் கோபப்படுத்தலாம் என்று எண்ணியபடி, “சுரேஷ், வர வர பிசினஸ், பிசினஸ்னுட்டு அதுலயெல்லாம் அவ்வளவு இண்ட்ரெஸ்ட் காட்ட மாட்டேங்கறாரு” என்று சொல்லிவிட்டு விவரிக்கவும் செய்தாள்.
“வாரத்துக்கொமொரு முறை லேசாகக் கசக்க வேண்டியது. ப்ளவ்ஸை அவிழ்த்து விட்டு முலையை ஒரு சாஸ்திரத்திற்கு சூப்ப வேண்டியது. பிறகு பாவாடையை மேலே தூக்கி விட்டு, சாமானைப் போட்டு எண்ணி ஐந்தாறு குத்து. தண்ணியை விட்டு விட்டு குடை சாய்ந்து குறட்டை”
கீதா வெளிப்படையாகப் பேசுபவள்தான். இன்னிக்கு கொஞ்சம் ஓவராகவே போய் விட்டாள். பவானி ரிசர்வ்டுதான்; உணர்ச்சிகளை அடக்குபவள்தான். ஆனால், இந்தப் பேச்சுக்குப் பின்னர் அவளுக்கும் தடைகள் அறுந்து விட்டன. தன் நிலைமையை எண்ணி ஒரு கணத்தில் கண்ணில் நீர் கட்டி விட்டது.
