“கல்யாணத்துக்கு கண்டிப்பா வரணுண்டா” பாலசுப்ரமணி பத்திரிக்கையை நீட்டியபோது, சிரித்த முகத்துடன் வாங்கி கொண்டு, “கண்டிப்பா வர்றேண்டா” என்றேன். அவன் சென்றதும், பத்திரிக்கையை டேபிளில் தூக்கி எறிந்தேன். ‘நீ எல்லாம் ஒரு ஆளு. உனக்கு ஒரு கல்யாணம். கூப்பிட வேற வந்துட்டான்’ மனதுக்குள் சொல்லிக்கொண்டேன். பாலசுப்ரமணி ஆபீஸில் கூட வேலை செய்பவன். ஆபீஸில் எல்லோரும் அவனை பால்ஸ் என்று கூப்பிடுவோம். சரியான அசடு. அவனை மாதிரி ஒரு மந்தமான ஆசாமியை நீங்க பாத்திருக்க மாட்டீங்க. ஒல்லியான உடம்பு, சோடா புட்டி கண்ணாடி, லேசான தெத்துப்பல் என தினத்தந்தி கார்ட்டூன் போல இருப்பான்.
அடிக்கடி வந்து லூசுத்தனமாக எதையாவது சொல்லிக்கொண்டு இழைவான். நாங்கள் அவனை ஒரு பொருட்டாகவே மதிப்பது கிடையாது. எதோ ஒரு ஏமாளிப்பெண் சிக்கிக்கொள்ள, கல்யாண பத்திரிக்கையோடு வந்து நிற்கிறான். வேலையில் கவனத்தை செலுத்திய என் பார்வை எதேச்சையாக பத்திரிக்கை மீது படர்ந்தபோதுதான் கவனித்தேன், கல்யாணம் கொச்சினில் என்று. உடனே எனக்கு அனு ஞாபகத்துக்கு வந்தாள். ஏன் இவன் கல்யாணத்தை சாக்காக வைத்து அனுவை சந்திக்க கூடாது? அனு என் கல்லூரி தோழி. அழகாக இருப்பாள்.சிறிது காலம் இருவரும் காதல், ஊதல் என்று சுற்றிக்கொண்டு இருந்தோம். அது காதல் இல்லை என்பதை பின்பு உணர்ந்து கொண்டோம். எங்களுக்கு எங்கள் மனதை விட உடல்தான் அதிகம் தேவைப்பட்டது. ஊர் ஊராக சுற்றி இருவரும் ஓல் போட்டு அலைந்தோம். கல்லூரிக்குள்ளேயே பல முறை அவள் பானையில் தயிர் கடைந்து இருக்கிறேன். வாய்போடுவதில் கெட்டிக்காரி.
கல்லூரி கடைசி வருடத்தில் எங்களுக்கு கொஞ்சம் முதிர்ச்சி வந்ததும், இந்த காதல் எல்லாம் வேண்டாம் என்று கூறிவிட்டு டீசண்டாக பிரிந்து விட்டோம். இப்போது ஐந்து வருடம் ஆயிற்று அவளை பார்த்து. சுத்தமாக தொடர்பே கிடையாது. ஆனால் கல்லூரியை பற்றி நினைத்தாலே, அனுவின் அம்மணக்கட்டை உடம்புதான் நினைவுக்கு வரும். போன வருடம் சசியை பார்த்தபோது, அவன்தான் அனுவுக்கு கல்யாணம் ஆகிவிட்டது, கொச்சினில் இருக்கிறாள், புருஷன் பிசினஸ்மேன் என்றான். நான் சசியை பிடித்து, அவன் மூலம் மற்றொருத்தியை பிடித்து அனுவின் தொலை பேசி எண்ணை வாங்க அரை மணி நேரம் பிடித்தது. நான் உடனே கால் பண்ணினேன். அனுதான் எடுத்தாள் “ஹலோ அனு. அனு நான் அசோக்” “ஹே அசோக். வாட் எ சர்ப்ரைஸ்? எப்படிடா இருக்க? என்ன பண்ற?” மிகவும் உற்சாகமாக பேசினாள். சிறிது நேரம் ஒருவரை பற்றி ஒருவர் விசாரித்துவிட்டு, லேசாக தூண்டில் போட்டு பார்த்தேன்.“Friend ஒருத்தர் மேரேஜ். கொச்சின்ல. வரலாம்னு பார்த்தேன்” “வா. வா. கண்டிப்பா வரணும். எனக்கும் உன்னை பார்க்கணும்போல இருக்கு” “அப்படியா? வந்தா என்ன தருவ?” “என்ன வேணும் உனக்கு?” “நான் கேட்டது கெடைக்குமா?” அவள் சிரித்தாள்.
“வாடா. என்ன வேணுமோ வந்து எடுத்துக்கோ. உனக்கு இல்லாததா?” “பழசு எல்லாம் ஞாபகம் இருக்கா? அனு” “அதெல்லாம் மறக்க முடியுமாடா? மறக்கற மாதிரி சேட்டையா நீ பண்ணின?” எனக்கு சந்தோஷமாக இருந்தது. அனு படிந்து விட்டாள். அவள் எதையும் மறக்கவில்லை. நான் அவள் அடியில் இடித்த இடிகள் அப்படி. அப்பாவிடம் சம்மதம் வாங்க வேண்டும். எனக்கு அப்பா என்றால் கொஞ்சம் பயம். ரொம்ப கண்டிப்பு. தயங்கி தயங்கி “ரொம்ப Close Friend-பா. நான் கண்டிப்பா போயே ஆகணும்” என்று கூறி, அவர் சம்மதம் வாங்கினேன். ‘எனக்காக அங்க ஒருத்தி கூதியை விரிச்சுக்கிட்டு காத்துக்கிட்டு இருக்கா. கண்டிப்பா நான் போய் ஓல் போட்டே ஆகணும்’ என்றா கூற முடியும்? கல்யாணத்தன்று காலைதான் கொச்சின் போனேன். இன்று இரவு இங்கு தங்கி அனுவை ஆசை தீர ஓத்துவிட்டு, நாளை காலை ட்ரைன் பிடித்து சென்னைக்கு திரும்பி செல்ல திட்டம். பால்ஸ் பஸ் ஸ்டாண்டை ஒட்டி ஒரு ஹோட்டலில் ரூம் போட்டிருந்தான். கொஞ்சம் காஸ்ட்லியான ஹோட்டல்தான். ரூமுக்கு வந்ததும் அனுவுக்கு போன் செய்தேன். “வந்துட்டேன் அனு” “எப்ப வந்த?” “ஜஸ்ட் நவ். எங்க வச்சுக்கலாம் அனு?” “அலையறத பாரு. என் வீட்லயே வச்சுக்கலாம்” “உன் புருஷன்?” “அவர் ஒரு வாரமா பிசினெஸ் ட்ரிப்ல இருக்காரு. நாளைக்கு நைட்தான் வருவாரு” “ஓஹோ. அப்படியா? அப்ப மதியமே வந்துறவா?” “நோ. நோ. வேலைக்காரி ஆறு மணிக்குத்தான் போவா. நீ அப்புறம் வா” “வேலைக்காரிக்கு லீவு விடக்கூடாதா?” “ஐயயோ. அவருக்கு தேவையில்லாமல் சந்தேகம் வரும். ஏன் இப்படி அவசர படுற? அதான் நைட் புல்லா குதிச்சு விளையாட போறேல்ல” நான் குளித்துவிட்டு மண்டபத்துக்கு கிளம்பினேன். மணப்பெண் விமலா உயரமாய், சிவப்பாய், மிக அழகாக இருந்தாள். எனக்கு பால்ஸ் மேல் பொறாமையாய் வந்தது. விமலாவை அவள் தோழிகள் சூழ்ந்து கொண்டு கலாய்த்துக் கொண்டு இருந்தாரகள். பாவம் பால்சுக்கு நண்பன் என்று நான் ஒருத்தன்தான் வந்திருந்தேன்.ஆமாம்.
