எனக்கு வயசு பதினஞ்சு தான். பேரு ரவி. மதுரைக்கு கல்யாணத்துக்கு வந்தேன். பாலத்துக்கு கீழ இருக்கிற கல்யாண மண்டபத்தில தான் கல்யாணம். பேரு தெரியல. கல்யாணத்துக்கு முத நாளே வந்துட்டேன். ராத்திரி நிச்சயம் பண்ணாங்க. பலகாரம் சாப்பிட்டுட்டு படுக்க இடம் தேடினேன். என்னோட வந்த எங்கண்ணன் எங்கேயோ போயிட்டான். ஆள காணோம். ஒரு ரூமுக்குள்ள போனேன். அங்கே எல்லோரும் தாறுமாறா படுத்துகிடந்தாங்க. பொம்பளைங்க தான் அதிகமா இருந்தாங்க. என் ஜோடி பசங்க ரெண்டு பேரு படுத்து இருந்தாங்க. அங்கே ஒரு பாட்டி படுத்து கிடந்துச்சு. அதுக்கு பக்கத்தில போய் படுத்துகிட்டேன். நான் படுத்த கொஞ்ச நேரத்தில என்னோட அத்தை கதவை திறந்துகிட்டு உள்ள வந்தாங்க. கையில போர்வையும் தலைகாணியும் வச்சிருந்தாங்க. படுக்க இடம் தேடினவுங்க என் பக்கத்தில இடம் கொஞ்சம் இருந்ததை பார்த்துட்டு என் கிட்ட வந்தாங்க. போட்டிருந்த விளக்க அணைச்சிட்டு பக்கத்துல படுத்துக்கிட்டாங்க. எனக்கு ரொம்ப கூச்சமா இருந்துச்சு. அவங்க என் கூட பேசி இருக்காங்க. ரொம்ப ஜாலியா பேசுவாங்க. அவங்களை பார்க்கும் போதெல்லாம் எனக்கு வெட்கமா இருக்கும். அது ஏன்னு தெரியல. ஒருவேளை அவங்க பார்க்க ரொம்ப கவர்ச்சியா இருக்கிரதாலையா இல்ல… இந்த முப்பது வயசுல கணவனை இழந்ததாலயான்னு தெரியல. கொஞ்சமா இடம் இருந்ததால ரொம்ப நெருக்கி படுத்துகிட்டாங்க. கழுத்தில போட்டிருந்த பவுடர் வாசம் ரொம்ப நல்லா இருந்திச்சு. இது மார்கழி மாசம்னால குளிரா இருந்திச்சு. அவங்க கொண்டு வந்த போர்வைய போர்த்திக்கிட்டாங்க. எனக்கு தான் குளிரா இருந்துச்சு. ஆனா அவங்க நெருக்கம் கொஞ்சம் கதகதப்பா இருந்துச்சு. ரெண்டு கையையும் கட்டிக்கிட்டு படுத்துக்கிட்டு இருந்தேன்.
“என்னப்பா குளிருதா?” என்று அத்தை கேட்டார்.
“ஆமாத்தே!” என்றேன்.
அவங்க போர்த்தியிருந்த போர்வைய கொஞ்சம் இழுத்து எனக்கும் சேர்த்து போர்த்தி விட்டாங்க. இப்ப ரெண்டு பேரும் ஒரே போர்வைக்குள்ள படுத்து கிடந்தோம். அவங்க முலை மேல என்னோட கைமுட்டி பட்டுகிட்டே இருந்துச்சு.
