சென்னை அடையார் கஸ்தூரிபா நகரில் ஒரு மேட்டு குடியில் இருப்பவள் வசந்தப்ரியா. சகல வசதிகளும் இருக்கு அவளுக்கு. மூட்டு வலியால் அவதிபடுபவள். மாதா மாதம் ரெகுலராக எங்கள் பார்மசியில் தான் மருந்து மாத்திரை வாங்குவாள். கடையில் உள்ள எல்லோருக்கும் அவளை தெரியும். அவள் என்றாள் சின்ன வயசு என்று நினைக்க வேண்டாம். நாற்பதை தொடும் வயது. ஆறடி உயரம். உயரத்துகேர்ப்ப வைட்டான சரீரம். கண்களில் காமம். கருப்பு நிறம் தான். ஆனால் பார்ப்போரை கவர்ந்து இழுக்கும் முகம். மார்பை பார்த்தால் பார்த்துக்கொண்டே இருக்க தோணும்..
அழகாக புடவை கட்டி இருக்கும்போது அந்த மாம்பழங்கள் நன்றாகவே தெரியும். மேலும் புடவையை லோ ஹிப் தான் கட்டுவாள். அந்த தொப்புளும் அதை சுற்றி உள்ள பகுதிகளும் க்ளீனாக தெரியும்.தனியாகத்தான் வீட்டில் இருக்கிறாள்.
ஒரு நாள் மருந்து வாங்க வந்தாள் . அவள் கேட்ட மாத்திரைகள் அன்று இல்லை. ஓனர் நாளை தருவதாக சொன்னார். ஒ.கே. பட் நாளை மதியம் மூனு மணிக்கு மேல் என் வீட்டில் கொண்டு வந்து கொடுத்து விடுங்கள் என்று சொல்லி மருந்துக்கான பணத்தை கொடுத்து விட்டு போய்விட்டாள். மறு நாள் சாப்பாட்டுக்கு பின், எங்க ஓனர் என்னை அவள் வீட்டுக்கு போய் அந்த மருந்தை கொடுத்து விட்டு வர சொன்னார். அப்படியே எனக்கு கொஞ்சம் சொந்த வேலை இருக்கு என்று சொன்னே. அதையும் முடித்து கொண்டு மாலை ஆறு மணிக்குள் கடைக்கு வந்துவிடு என்றார்.
மருந்துடன் அவள் வீட்டுக்கு போனேன். மருந்தை வாங்கிகொண்டு, ஸோபாவில் அமர சொன்னாள். என்னை பற்றி விசாரித்தாள். ஒரு காட்டன் புடவை கட்டி இருந்தாள். என்னை பற்றி சொன்னேன். சார் இல்லையா மேடம் என்றேன். எந்த சார் என்றாள். உங்கள் கஸ்பன்ட் என்றேன். சிரித்தாள். எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. நீ வாலிப பையன். உன்னிடம் சொல்ல கூச்சமாக இருக்கு
என்றாள். சாரி மேடம் வேண்டாம் என்றேன். அது எப்படி. யாரிடமாவது சொனனால் தான் என் மன பாரம் குறையும் என்றாள்.
