இது இடைச்சொருகப்பட்ட கதை
அன்று மதியத்திற்குப் பின் வெளியேக் கிளம்பினோம். மதியம் சாப்பிடவில்லை எங்காவது வெளியில் சாப்பிட்டுக் கொள்ளலாம் என பார்சல் பண்ணி வாங்கிக்கொண்டோம். கூடவே ப்ரெட், பிஸ்கட், ஜாம், பட்டர், கூல்டிரிங்க்ஸ் வாட்டர் எல்லாம் எடித்துக் கொண்டோம். உட்கார்ந்து சாப்பிட 2 கம்பளி ப்ளாங்கெட்டும் எடுத்துக் கொண்டோம். எங்கள் ப்ளான் கொடைக்கானலிலிருந்து 30 கி.மீ தள்ளிப் போய் ஆள் நடமாட்டம் இல்லாத இடத்தில் சாப்பிட்டுவிட்டு கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டு இருந்துவிட்டுப் பின் திரும்பலாம் என்பது.
எனவே பேரிஜம் லேக் எனப்படும் பகுதிக்குச் சென்றோம். அந்த ஏரியைத் தாண்டி 3 கி.மீ மோனார் செல்லும் வழியில் சென்றதும் ஒரு பெரிய கோல்·ப் மைதானம் இருந்தது. கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை 1-1/2 இன்ச் உயரத்துக்கு ஒரே சமமாக் வெட்டி விடப்பட்டிருந்த புல்தரை. காரை ஒரு ஓரமாக நிருத்திவிட்டு உள்ளே சென்றோம். சுமார் 2 கி.மீ நடந்துச் சென்றதும் அந்த மலையின் முகடு (cliff) வந்தது. அங்கிருந்து 1000 அடி பள்ளம். அதன் ஓரமாக சில மரங்கள். ஒரு மரத்தில் 8 க்கு 6 அளவில் ஒரு பரண் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. அது 30 அடி உயரத்தில் இருந்தது. அதில் ஏற ஒரு ஏணியும் இருந்தது.
அந்த இடத்தைப் பார்த்ததும் எங்களுக்கு ரொம்பப் பிடித்துப் போக அங்கேயே புல்தரையில் அமர்ந்து மதிய உணவை சப்பிட்டோம். பின் மம்தாவை ஒரு பாட்டுப் பாட சொன்னேன். அவள் சுசிலாவின் பழைய பாடலான “என்ன என்ன வார்த்தைகளோ” பாடலைப் பாடினாள்..அவள் குரல் இனிமையில் மயங்கினேன். கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். நேரம் போனதேத் தெரியவில்லை. மணி 6.00 ஆகிவிடவே கிளம்பலாம் என்றேன்.
மம்தா, “இந்த இடத்தை விட்டுக் கிளம்ப மனசு வரவில்லை.. காலம்பூரா இங்கியே இருந்துடலாம் போல இருக்கு” என்றாள்.
நான் “காலம் பூரால்லாம் முடியாது.. இங்கே யாருமே மனித நடமாட்டம் கிடையாது.. நாம் இன்று இரவு வேண்டுமானால் இங்கியேத் தங்கி விடலாமா. இருக்கும் ப்ரட் பட்டர் வைத்து நைட் சமாளிச்சுக்கலாம்.காலை 6 மணிக்கெல்லாம் லாட்ஜ் போயிடலாம்” என்றேன்.
அவளுக்கும் சந்தோசம். காருக்குச் சென்று அதிலிருந்த உணவுப் பொருட்களையும் கம்பளியையும் எடுத்துக் கொண்டு வந்தோம்.
