இரவு, சுமார் ஒரு மணி இருக்கும், திடீரென்று முழிப்பு வந்தது. பக்கத்தில் படுத்திருந்த அக்காவை காணோம். ‘பாத்ரூம் போயிருப்பாள்’ என்று நினைத்தேன். அதே நேரத்தில் அப்பாவின் அறையில் பேச்சு குரல் கேட்டது. அம்மா இறந்து பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டன, அப்பா தனியாகதான் அவர் அறையில் படுப்பார். இப்போ யாரோடு பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்? உன்னிப்பாக கவனித்தேன். “கழட்டு, அவுத்துப்போடு” – அப்பாவின் குரலேதான். யாரை, எதை அவுக்க சொல்கிறார்? ஏதோ ஓர் ஆர்வத்தில், அப்பாவின் அறைக்கு சென்றேன். கதவு மூடி இருந்தது. “ஜானு முழிச்சிக்கிட்டா ப்ராப்ளம். நாளை, ஜானுவுக்கு தூக்க மாத்திரை கொடுத்து தூங்க வச்சிட்டு வந்து உங்க இஷ்டப்படி நடந்துக்கிறேன்.
இப்ப சீக்கிரம் வேலையை முடிங்க”. அக்காவின் குரல்.
கொஞ்சம் புரிந்த மாதிரி இருந்தது. தினம்தோறும் நான் அசந்து தூங்கும்போது நடக்கிறது போலும். இன்று முழிப்பு வந்ததால் எனக்கு தெரிய வந்தது. ‘இது தப்பில்லையா?’ விடை தெரியாமல் சிந்தனையில் அரை குறையாக தூங்கினேன்.
மறு நாள், அக்கா கொடுத்த மாத்திரையை முழுங்காமல், துப்பினேன். அசந்து தூங்குவதுபோல் பாசாங்கு செய்தேன். அக்கா, அப்பாவின் அறைக்கு சென்றாள். சில நிமிடங்களுக்கு பிறகு நானும் சென்றேன். தாழ் போடாமல் மூடியிருந்த கதவில், சினதாக ஒரு இடைவெளி. அக்காவும், அப்பாவும் அரைகுறையாக தெரிந்தனர். தூக்க மாத்திரை கொடுத்த தைரியத்தில், தாழ் போடவில்லை போலும். கதவை சற்று விலக்கி, இடைவெளியை அதிகரித்தேன். இப்போது, இருவரையும் நன்றாக பார்க்க முடிந்தது. அதே சமயம், அவர்கள் இருவரும் என்னை பார்க்க முடியாதவாறு மறைத்துக் கொண்டேன்.
