நாங்கள் சென்னை குரோம்பேட்டை ரயில் நிலையத்தில் இருந்து சுமார் நாலு கிலோ மீட்டரில் ஒதுக்குபுறமாக இருக்கும் ஒரு காலனியில் இருக்கிறோம். மிக குறைந்த வீடுகள். அனேகமாக எல்லோரும் சொந்த வீட்டு காரர்கள். அதனால் மற்றவர்களை பற்றி நன்கு தெரியும். எங்கள் வீட்டுக்கு எதிர் வீட்டில் தான் சுகாசினி ஆண்டி இருக்கிறாள். சுகா ஆண்டி என்று தான் நாங்கள் அவளை கூபிடுவோம். கடந்த பத்து வருடங்களாக ஆண்டியை தெரியும். ஆண்டியின் கணவர் நாலு வருடத்துக்கு முன்னால் இறந்து போனார். ஒன்னரை வருடத்துக்கு முன்னால் தான் ஆண்டியின் ஒரே பெண் சுபத்ராவுக்கு கல்யாணம் ஆச்சு. சுப்தரவுக்கு கல்யாணம் ஆகி ஒரு வருஷததுக்குள் குழந்தை பிறந்து விட்டது. சுகா ஆண்டி இப்போது சுகா பாட்டி ஆகிவிட்டாள்.
என்ன பாட்டி என்று சொனனால் வயதானவள் என்று என்ன வேண்டாம். சுகா ஆண்டிக்கு வயது நாற்பத்தி ரெண்டே தான். ஆண்டிக்கு இருபது வயதில் கல்யாணம். ஒரே வருசத்தில் சுபத்ரா பிறந்து விட்டாள். சுகா ஆண்டியின் கணவர் இறந்து விட்டதால், சுப்தராவுக்கும் இருபது வயதிலேயே கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்து விட்டாள்..
சுகா ஆண்டி பாக்க தள தள என்று இருப்பாள். கடை தெருவுக்கு சுகா ஆண்டியும், சுப்தராவும் போனால், அம்மா பெண் போல இருக்காது. அக்கா தங்கை போல இருக்கும். சுபத்ராவின் அம்மா என்றால் ஒருவரும் நம்ப கூட மாட்டார்கள். சுபா ஆண்டி நல்ல கலர். ரவுண்ட் முகம். தலையில் ஒரு நரை முடி கூட கிடையாது. மார்பை பத்தி சொல்லவே வேண்டாம். எப்போதுமே நிர்மிந்து தான் நிக்கும். நடக்கும்போது குண்டி கொஞ்சம் கூட ஆடாது . பார்ப்பவர்களை சுண்டி இழுக்கும். அந்த ஆண்டியை நினைத்து பல நாள் நான் கை அடித்து இருக்கிறேன். வீட்டில் இருக்கும்போது முக்கால் வாசி நேரம் நைட்டி தான் போடுவாள் . பகல் வேலையில் உள் பாவாடை போட்டு இருப்பாள். மாலை அல்லது இரவு நேரத்தில் அதுவும் இருக்காது. பல நாள் இரவு வெளிச்சத்தில் நான் பார்த்து இருக்கிறேன். தொடை நன்கு தெரியும்.
