எனது செல்போன் அலறியது. எடுத்துப் பார்த்தால் புது எண்ணாக இருந்தது. யாராக இருக்கும் என்ற நினைப்பில் ஆன் செய்தேன். எதிர் முனையில் ஒரு பெண் குரல்.
“ஹலோ,…ஹலோ..”
“ஹலோ….யார் நீங்க. சொல்லுங்க”
“யாரா. என்ன தெரியலியா”
“அதெப்படி தெரியும். இதுல உங்க படம் தெரியாது”
“என்ன. ரொம்ப விவரமா பேசுறதுன்னு நினைப்பா”
“சரி. விடுங்க. நீங்க யாரு”
“மறுபடியும் பார்ரா. ரொம்ப குசும்பா”
என்னடா இது வம்பா போச்சு. காலங்காத்தாலே யாரோ நம்ம இம்சை பண்ணுகிறார்களே என எனக்கு ஒரே கடுப்பு. இருந்த போதிலும் அவ்வாறு கடுப்பு ஏத்துவது ஒரு பொண்ணு என்பதில் ஒரு ஆறுதல். மனதில் இவள் யாரென கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்ற குறு குறுப்பு.
“குசும்பு இல்ல. உண்மையிலே நீங்க யாருன்னு தெரியல. அதான் கேட்டேன்”
“அப்படியா”
“ஆமா”
“நியாபகப்படுத்தவா”
“சரி”
“நேத்து பஸ்ஸில் வந்தது நினைவு இருக்கா”
“ஆமா. நேத்துதான் பஸ்ஸில் சென்னை வந்து சேர்ந்தேன்”
“ஓஹோ. அப்படியா. வேற எல்லாம் மறந்து போச்சா”
அடடா. நாம எல்லாரும் தூங்கிட்டாங்கனு நினைச்சி நடத்துன காம விளையாட்டை யாரும் பார்த்து விட்டார்களோ என மனது அடித்துக் கொண்டது.
“ஆமா. மறந்துதான் போச்சு. என்ன நடந்தது”
“ரொம்ப நடிக்காதீங்க”
“நடிக்கல. சொல்லுங்க”
“உங்க போனை ஒரு பெண்ணிடம் கொடுத்தீங்களே, மறந்து போச்சா”
“ஒஹ். இப்பதான் நினைவுக்கு வருது. அவங்களுக்கு நீங்க யாரு”
“அந்த பொண்ணே நான்தான்”
“சூப்பர். என்னை மறக்காம நினவு வைத்து போன் பண்ணியதற்கு ரொம்ப நன்றி”
“நன்றி எல்லாம் கிடக்கட்டும். நீங்க உடனே என்னை பார்க்க வரணும்”
“ஐயையோ. இப்ப என்னால வர முடியாதே. கொஞ்சம் வேலை இருக்கு” வழக்கமாக இளைஞர்கள் சொல்லும் பிட்டை போட்டேன்.
“ஒரு முக்கியமான விசையம் சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்தேன். சரி விடுங்க” அவள் தன் பங்குக்கு கிடிக்கி பிடி போட்டாள்.
“அதை போனில் சொல்லலாமே”
“முடியாது. அதை நேரில்தான் சொல்ல முடியும். கேட்க விருப்பம் இருந்தால் வா”
இதற்கு மேல் பிகு பண்ண முடியுமா. ஒரு பெண்ணை சந்திக்கும் வாய்ப்பு. அதிலும் ரகசியத்தை தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆர்வம்.
“சரி வருகிறேன். எங்கே வர வேண்டும்”
“மாம்பலம் ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி மேற்கு பக்கமாக வெளியே வா. நான் அங்கே நிற்பேன்” என்றாள்.
இது என்ன பஸ், போன் என்றெல்லாம் வருகிறதே. யார் இவள் என்று குழம்புபவர்கள் எனது “விரைவுப் பேருந்தில் வித்யா” என்ற கதையை படிக்கவும்.
ஒரு பெண்ணை சந்திப்பது என்றால் சும்மாவா. நன்றாக குளித்தேன். நல்ல ஆடையை எடுத்து அணிந்தேன். வாசனை திரவியத்தை என் உடல் மீது அடித்துக் கொண்டேன். என் நண்பனின் செல் போனில் நான் வெளியே சென்று விட்டு வருவதாக சொல்லிவிட்டு கிளம்பினேன்.
பல்லாவரத்தில் இருந்து மின்சார ரயிலில் ஏறி மாம்பலம் ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி மேற்குப் பக்கமாக சென்றேன். அங்கு பெண்கள் யாரையும் காணோம். ஒரு வேளை நம்மை ஏமாற்றி விட்டாளோ என்று நினைக்க என் போன் அலறியது. அதை ஆன் செய்தேன்.
“என்ன ரொம்ப குழம்பிப் போய் நிக்கிறியா” அவளேதான் பேசினாள்.
“என்னைப் பார்த்தா கிண்டலா இருக்கா. வர சொன்னே. உன்ன காணோம்”
“உன்னைப் பார்த்ததால்தான் கிண்டலா இருக்கு”
“எங்க நிக்குற. இங்க ஒரு ஆளையும் காணோம்”
“ரொம்ப குழம்பாத கண்ணா”
“அதிகமா குழப்பிட்டு அலட்சியமா பேசுறியா. நான் கிளம்புறேன்”
“சாரிடா. சும்மா கொஞ்சம் உன்னோடு விளையாடினேன். அவ்ளோதான்”
“உன் விளையாட்டுக்கு வேறு ஆள் கிடைக்கவில்லையா”
“விளையாட நீதான் சரியான ஆள். உனக்கு பக்கத்துல இன்னோவா கார் நிக்குதுலா. அதை திறந்து உள்ளே ஏறு”.
இணைப்பை துண்டித்து விட்டு வண்டியில் ஏறினேன்.
இனிமையான நறுமணமும், குளுமையான உட்புறமும், கொஞ்சும் அழகோடு கோல மயிலையும் கண்ட எனக்கு வந்த கோபமெல்லாம் மறைந்து போனது. அவளையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
