கல்லூரியிலிருந்து வேகமாக திரும்பி வந்தேன். மனதிற்குள் ஒரு சந்தோசம் கலந்த பரபரப்பு. இன்று வீட்டில் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். இரவு முழுவதும் எந்த தொந்தரவும் இருக்காது. இப்படி ஒரு நாள் கிடைப்பது எவ்வளவு அரிய விசயம். வீட்டிற்குள் நுழைந்த உடனே உடையெல்லாம் களைய மின்விசிறியிலிருந்து வந்த குளிர் காற்று சில்லென்று மேனி முழுவதும் பட்டது. உடலை ஒரு முறை சிலிர்த்துக் கொண்டேன். நிலைக் கண்ணாடியில் என் பிம்பம் பிறந்த மேனியாக. வீட்டில் இருப்பது இது தான் முதல் முறை. என் நீண்ட நாள் கணவு இன்று நிறைவேறப் போகிறது. கண்ணாடியில் என் 36C முலைகள் என்னைப் பார்த்து முறைத்தன.
இரண்டும் கொஞ்சம் கூட சரியாமல் கச்சிதமாக நிமிர்ந்து நிற்கின்ற அழகே தனிதான். என்ன ஒரு விறைப்பு. காம்புகள் இந்த அளவுக்கு விடைத்து நிற்பதை இப்போது தான் பார்க்கிறேன். மென்மையான சதைக் கோளத்தை இரண்டாகப் பிளந்து மார்பில் ஒட்டி வைத்து அதற்கு திருகுக் குமிழ் வைத்தது போல இருக்கும் என் முலைகளைக் கண்டு எனக்குப் பெருமையாகவே இருந்தது. மனதிற்குள் பக்கத்து வீட்டு ராஜு வந்தான். சென்ற ஞாயிற்றுகிழமை எதார்த்தமாக மாடியில் நின்று கொண்டிருந்த போதுதான் அதைப் பார்த்தேன். புதிதாக திருமனமான ராஜ் தன் மனைவியுடன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக்கொண்டே, அவளைக் கட்டிப் பிடித்தபடி மாடிப் படியிலிருந்து வந்தான். அவளின் முந்தானை கூடா லேசாக விலகி கசங்கியிருந்தது.
என்னைப் பார்த்துவிடுவார்களோ என்று காயப் போட்டிருந்த துணிக் கூட்டத்தில் மறைந்தேன். ”ஐயோ விடுங்க. என்ன இது. இருட்ட இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தான் இருக்கு. பத்து மணிக்கெல்லாம் படுத்திடலாம். அதுக்குள்ள என்ன அவசரம்” என்றாள் அவன் மனைவி. “அதெல்லாம் முடியாது. இன்னைக்கு சண்டே. வழக்கப்படி இன்னேரம் ரெண்டு தடவை செஞ்சிருக்கனும். வீட்ல கூட்டம் அதிகமா இருக்குன்னு இதையெல்லாம் ஒத்திப் போட முடியாது. எல்லாரும் டி.வி.ல பிஸி. இங்க யாரும் வரமாட்டாங்க. வா, அந்த வாட்டர் டேங்க்குக்கு அடியில போயிடலாம். ஒரு பிரச்சினையும் இல்ல. மறைவான இடம் அதுதான்” என்று சொல்லிக்கொண்டே ராஜ் அவளின் முலைகளைப் பிசைந்தான். அவளுக்கு சூடேறியதோ இல்லையோ எனக்கு ஏறிவிட்டது. ’காமம்னா என்ன. அதை எப்படி அனுவிப்பார்கள்.
