நான் (கண்ணன், வயசு 22) டிகிரி படிச்சிட்டு இண்டர்வியூவையும் முடிச்சிட்டு மதுரைய அடுத்த ஒரு கிராமத்தில வெட்டி ஆஃபீசரா மூணு மாசம் இருந்தபோது நடந்தது இது. கிராமம்னாலும் ஒரு நிமிஷம்கூடச் சும்மா இருக்க மாட்டேன். துறுதுறுன்னு இருப்பேன். ”லேட்டஸ்டாக யார் வயசுக்கு வந்தது, எவன் பெண்டாட்டி நேத்து நைட்டுல இருந்து முழுகாம இருக்கா, அதிகபட்ச ஆம்பளைகளிடம் படுத்தது யார், நிறையப் புண்டைகளை டோல் போட்ட கோல் மன்னன் யார், கடன் சொல்லி ஓத்தது யார் யார், காசு வாங்கிக்கிட்டுப் புண்டைய நக்குனவன் யார்”னு அப்பவே டீட்டெய்லா நாட்டுக்குத் தேவையான எல்லாப் புள்ளிவிபரங்களையும் சேகரிச்சி வச்சிருப்பேன். சில புருஷமாரே “லேய் கண்ணா, எம் பொண்டாட்டி கடைசியா எப்படா குளிச்சா?”ன்னு என்கிட்டக் கேப்பாங்கன்னாப் பாத்துக்கங்க. ஏன்னா ’இன்ஃபர்மேஷன் இஸ் பவர்’.. இல்லீங்களா?
இப்படி உருப்படியா சில நல்ல வேலைகள நான் செஞ்சி முன்னேறுறதுக்குள்ள, என் சமூக சிந்தனைகளையெல்லாம் தன் பக்கம் திருப்பி ஒரே இடத்தில் நிலைகுத்தி நிக்க வச்சவங்கதான் நீலாவதி டீச்சர். வயசு 36. அஞ்சரை அடிக்குக் குறையாத உயரம். நல்ல நிறம். முலை சைஸ் 38” இருக்கும். குண்டி ஒவ்வொண்ணும் நல்லாத் தூக்கிக்கிட்டு இருக்கும். அதாவது… இடுப்பு திருச்சில இருந்தா, குண்டியோட முனை மதுரைல இருக்கும். அம்மாம் பெருசு. லோ-கட் ஜாக்கெட் போட்டிருக்கும் முதுகைப் பார்த்தாலே அந்தப் பள்ளத்தில் குஞ்சைவிட்டு ஆட்டலாம்போல செமத்தியா இருக்கும். மொத்தத்தில் சூப்பர் ஃபிகர். திருமணம் ஆகிடிச்சி (. . . . . . . . . . . . . . வேற ஒண்ணும் இல்ல. பெருமூச்சுக்குக் கொஞ்சம் இங்க கேப் விட்டேன்). அதன் விளைவாக ஒரே ஒரு பெண் குழந்தை ஊட்டி கான்வெண்ட்டில் படிக்குது. கணவன் சென்னையில் ஏதோ ஒரு ஆடிட்டரிடம் வேலை பார்க்கிறார். மாதம் 33 (?) நாட்கள் வெளியூர்லயே சுத்திட்டே இருப்பார்.
நீலாவதி டீச்சர் இந்த ஊரு கவர்மெண்ட் ஸ்கூலுக்கு சிவகாசியில இருந்து ட்ரான்ஸ்ஃபர் ஆகி வந்தாங்க. இப்பத்தான் ஊருக்குக் கட்டக்கடைசியில ஒரு வீட்ட வாடகைக்கு எடுத்துக் குடியிருக்காங்க. அவங்க தோள்ல ஒரு ஹேண்ட் பேக், கையில ஒரு குடை (ஏந்தான் இப்படி எல்லா டீச்சரும் குடைக்கம்பெனிக்கு விளம்பரம் செய்ற மாதிரிக் கைல குடை வச்சிருக்காங்கன்னு ஒரு விசாரணையப் போடணும்யா), அழகா ஒரு கொண்டை, மெலிதான தோலில் டிசைன் செருப்புன்னு ஊருக்குள்ள தன்னோட மெகாசைஸ் குண்டிகள ஆட்டி, சேலையைக் குத்திக்கிட்டு நிக்கிற முலைகள் லே..சா லே..சா அசைய நடந்து ஸ்கூலுக்குப் போகும்போது எத்தன உசுரு அத்தாபுத்தி ஆகும்னு கணக்கே கிடையாது – அடியேன் உட்பட.
எங்கப்பாவும் அதே ஸ்கூல்ல வேலை பாத்துட்டிருந்தாரு. அதனால சக ஸ்டாஃபுங்கிற முறைல உரிமையா நீலாவதி டீச்சர் அடிக்கடி வீட்டுக்கு வருவாங்க. அப்பா அவசரம் அவசரமா வண்டி மைய மீசைல தடவிட்டு ஹிஹின்னு தன்னோட நாலு ஓட்டைப் பல்லக் காட்டிட்டு வந்து நிப்பாரு, எங்கம்மா முறைக்கவும் அப்பீட் ஆயிருவாரு. எங்கம்மா வச்ச மீன் குழம்பு, கருவாட்டுக் குழம்பு மட்டன் குழம்புன்னா நீலாவதி டீச்சருக்கு உசுரு. டீச்சரும் எதாச்சும் வித்தியாசமான பலகாரம் செஞ்சாக் கொண்டாந்து தருவாங்க.
இப்படித்தான் ஒருநாளு சாயங்காலம் ஸ்கூலு முடிஞ்சி அவங்க கொண்டுவந்த பலகாரத்தச் சாப்பிட்ட எங்கப்பா “ரவா உப்புமா சூப்பரப்பு நீலா”ன்னு டீச்சரோட பின்னாட்டத்தப் பாத்துக்கிட்டே ஒரு பின்னூட்டத்தைப் போட்டார்.
டீச்சர் “ஏன் சார் மானத்த வாங்குறீங்க? நான் கொண்டாந்தது ரவா கேசரி”ன்னாங்க.
என்னால அடக்கவே முடியாமச் சிரிச்சிக்கிட்டே “என்னப்பா இது. உப்புமாவுக்கும் கேசரிக்கும்கூட வித்தியாசம் தெரியலயா? அவ்வளவா வயசாயிப்போச்சு ஒங்களுக்கு?”ன்னு அவரோட வீக் பாய்ண்டை டச் பண்ணேன்.
அவர், தான் ஒரு பொண்ணுக்கு எதுர்ல அவமானப்பட்டுட்டேமேன்னு கேந்தியில “எலே.. பெரியவங்க பேசிக்கிட்டிருக்கோம்ல. நடுவுல நீ என்னடா மணியம் பண்ணிக்கிட்டுக் கெடக்க. போ… போயிப் படி”ன்னார்.
”யப்பா… நான் பரிச்சையே எழுதி முடிச்சிட்டேன்”னேன்.
அதுக்குள்ள எங்கம்மாகிட்ட நான் போட்டுக்குடுக்க, அம்மா அமிர்தவல்லி “வெத்தலய மென்னு மென்னு எதெது என்ன டேஸ்ட்டுன்னு இந்தப் பக்கிக்கித் தெரியவே மாட்டேங்குது”ன்னு ஒரு ஊமைக்குத்துக் குத்தினா.
எங்கப்பா சளைச்சவரா என்ன? “ஹிஹி… ஒரு ஸ்வீட் இருக்கும்போது இன்னொரு ஸ்வீட் எடுபடாது அம்ரு” என்றார் டீச்சரை ஒரு காந்தர்வ லுக் விட்டபடியே. அடுத்த நொடி என் அம்மாவின் தோள்பட்டை அவர் தோளில் லேசாக உராய, தோனியின் ஹெலிகாப்டர் ஷாட்டில் அடிபட்ட பந்தைப்போல் தாழ்வாரத்தில் போய்க் கிட்டத்தட்ட விழுந்தார்.
“சொல்லும்மா நீலா. என்ன பொழுசாயர நேரத்துல வந்திருக்க? ஒக்காரு”ன்னு சொல்லிக்கிட்டே “டேய் கண்ணா.. உள்ள போயி அடுப்பில இருக்கிற பால்ல கொஞ்சம் சீனியப் போட்டு ஒரு டம்ளர் கொண்டாந்து குடு”ன்னாங்க.
நான் போயி அப்படியே செஞ்சி, டம்ளர்ல நல்லா வாய வச்சி ரெண்டு மடக்குக் குடிச்சேன். அப்புறமா டீச்சர்கிட்டக் கொண்டுபோய்க் கொடுத்தேன். டீச்சர் என் வாய்பட்ட டம்ளரோட விளிம்பக் கவ்விப் பாலக் குடிக்கும்போது அவங்களோட உதடு உன் உதட்டக் கடிக்கிறமாதிரி ஒரு திருப்தி எனக்கு. அவங்க டம்ளரக் கொடுக்கும்போது அவங்க வாய்பட்ட மிச்சப்பாலக் குடிச்சிடம்ணு நான் நாக்கச் சொழட்டிக்கிட்டே இருக்கும்போதே, டக்குனு எங்கம்மா அந்த டம்ளர வாங்கிக் கழுவுற எடத்துல போட்டுட்டா.
“லே கண்ணா. நீலா என்னமோ பேய் சினிமாவுக்குப் போகணுமாம். உன்னயச் சைக்கிள்ல கூட்டிட்டுப்போய்க் கொண்டாரச் சொல்லுது. தனியாப் போகப் பயமா இருக்காம். நீ கெளம்பு”ன்னா எங்கம்மா.
“அதென்னடி வயசுப்பயலப் போயி நீலாவோட தனியா அனுப்பற”ன்னு சொன்னாரு எங்கப்பா. அப்ப அவர்கிட்ட எதோ பொசுங்கற வாடை அடிச்சது. எனக்கு எங்கம்மா என்ன சொல்வாளோன்னு மனசு வெதுக்வெதுக்குனு கெடந்து துடிச்சது. டீச்சரோட சேந்து படம் பாக்கணும்கிற ஆசை பாத்தே ஆகணும்னு வளந்திரிச்சி. செமத்தியான டீச்சர்கூட நான் சினிமாவுக்குப் போனேன்னா ஒரே நாள்ல ஊருக்கே நான் ஹீரோ ஆயிருவேன். எல்லாப் பயபுள்ளைகளுக்கும் பொச்சரிப்பு வந்துரும். எங்கம்மாவையே கண்கொட்டாமப் பாத்தேன். நீலாவதி டீச்சரும் எங்கம்மாவோட பெர்மிஷனுக்காகக் காத்திருந்தாங்க.
அம்மா “சரி.. போயிட்டுப் பத்திரமாக் கூட்டிட்டு வா. சைக்கிள்லதான போகப்போற. முதலாட்டமா ரெண்டாமாட்டமா?”ன்னா. எனக்கு மூச்சு வந்தது.
“இல்ல மதினி (கிராமத்தில யாரையும் மொட்டையாச் சொல்ல மாட்டாங்க). செகண்ட் ஷோன்னா திரும்ப லேட்டாயிரும். ஃபர்ஸ்ட் ஷோவே போயிர்றோம். நீ சட்டுனு கெளம்பு கண்ணா. இப்பவே மணி அஞ்சாச்சி. சைக்கிள்ல ராஜபாளையம் போக ஒரு மணிநேரமாகும். அது ஒரு இங்கிலீஷ் பேய்ப்படம். மொதல்ல இருந்து பாக்கணும்”னாங்க டீச்சர்.
நான் போய் அர்ஜெண்ட்டா ஒரு ஷேவ் அடிச்சேன். எங்கப்பா லைட்டா எட்டிப்பாத்து “என்னடா தனியாப் போயிருவியா இல்ல துணைக்கு வரட்டுமா?”ன்னு கேட்டார்.
”அதெல்லாம் வேணாம். கட்டுச்சோத்துல பெருச்சாளி என்னத்துக்கு?” ன்னேன்.
அப்பா விடாமல் “அப்ப அது சாப்பாடுன்னே முடிவு பண்ணிட்டியாடா?” ன்னாரு.
