கல்பனா அந்த சாயங்கால நேரத்தில் ஆற்றங்கரையில் அமர்ந்து இருந்தாள். கல்பனா வயது 36. நல்ல நிறம். வயதிற்கேற்ற உடல்வாகு. கிராமத்திலே பிறந்து வளர்ந்து இருந்தாலும், கல்யாணம் ஆனதில் இருந்து சென்னைவாசியாக மாறிவிட்டாள். கணவன் நல்ல வேலையில் இருந்தது அவளுடைய கட்டுடலின் செழிப்பிலும், வாளிப்பிலும் தெரிந்தது.
வெகு நாட்களுக்கு பிறகு அவள் அவளுடைய கிராமத்திற்கு வந்து இருந்தாள்.
அவளுடைய கணவன் கார்த்திக் அவசர வேலை காரணமாக வரமுடியவில்லை. அவளும் அவளுடைய மகன் கண்ணன் மட்டுமே வந்து இருந்தனர். கண்ணனுக்கு எல்லாமே புதிதாக இருந்தது. கிராமத்திற்கு அவன் முதல்முறையாக வந்து இருந்தான். இப்போதுமே அவளுடன் உட்காராமல் எங்கோ அலைந்து கொண்டு இருந்தான்.
காற்றில் அலைந்த முடிக்கற்றைகளை ஒழுங்கு செய்தவாறே யோசனையில் இருந்தாள். வந்து 10 நாட்களாகி விட்டது. கார்த்திக் இல்லாதது அவளுக்கு கஷ்டமாக இருந்தது. எப்பொழுதுமே இவ்வளவு நாட்கள் அது இல்லாமல் இருந்தது இல்லை. என்னதான் இரவில் தனிமையில் தன்னுடைய விரல்களால் இன்பம் அடைந்தாலும் ஒரு ஆணின் தொடுதல் அவளுக்கு தேவையாக இருந்த்து.
யோசனையில் மூழ்கி இருந்தவளை, கண்ணனின் குரல் நினைவுக்கு கொண்டு வந்தது.
“அம்மா………அம்மா. இங்கே பாரேன். என்னை விளையாட்டில் சேர்க்க மாட்டேன் என்கிறார்கள். நீ வந்து சொல்லு பிளீஸ். “
கண்ணனுக்கு 15 வயது. நகரத்திலேயே பிறந்து வளர்ந்தவன். அவனுக்கு இங்கே பிடிக்கவே இல்லை. அங்கே இருந்திருந்தால் கிரிக்கெட் விளையாடிக்கொண்டு இருப்பான். இங்கே பசங்க விளையாடும் கில்லி, கபடி எல்லாம் அவனுக்கு தெரியாது.
