அகிலா
தன் கணவரிடம் ஏற்பட்ட கருத்து வேறுபாட்டால் என் அகிலாக்கா எங்களுடன் என் திருமணத்திற்கு முன் இருந்து விட்டார். அகிலாக்காவுக்கும் எனக்கும் 6 மாத இடைவெளிதான். அகிலாவும் நானும் ஒரே பள்ளியில் படித்தவர்கள், இருவரும் மிக நெருங்கிய நண்பர்கள். வயதுக்கு வந்தப்பின் இருவரும் செக்ஸ் பற்றி கண்ணியமான முறையில் பேசியிருக்கிறோம். அவளுக்கு குழந்தை பெறும் பாக்கியமில்லையென டாக்டர்கள் சொன்னதால் அவள் கணவன் கொடுமைப் படுத்தியுள்ளான். அதனால் அவள் திருமண வாழ்வு 3 மாதத்தில் முடிந்தது.
சில வருடங்களுக்குப்பின்,
அடர்ந்த கடல்பச்சையும் மஞ்சளும் அங்கங்கே சிதறிய வெள்ளையுமாய், வண்ணமடித்த யுரோப்பியின் மாடல் வீடு அது. அங்கே ஹாலில் வெண்சிரிப்புடன் அழகிய மங்கையின் புகைப்படம். ஆனால் அது சந்தனமாலையால் அலங்கரிக்கப் பட்டிருந்தது. வள்ளுவன் தாடியுடன், ஹிப்பி தலையுடன் வெள்ளை டிசர்ட்டும், ப்ளாக் டிரெக் பேன்டுடனும் கவலை தோய்ந்த முகத்துடன் நான்.
கௌசிகாவுடன் என் இரண்டு வருட திருமண வாழ்க்கை முடிந்த நிலையில் அவளின் அந்த அழகு முகத்தில் நிறைந்த சிரிப்பினை பார்த்தபடி என் கண்களில் கண்ணீர் பெருக முயற்சிக்க, கடந்த இரு வாரங்களாய் கொட்டி தீர்ந்து விட்டதால் அதுவும் வரவில்லை.
கௌசிகாவின் நினைவுகளை சுமந்து அதன் பாரம் தாங்காமல் சோபாவின் மேல் தலையை வைத்து கையில் வோட்கா பாட்டிலை சுழற்றியபடி இருந்தேன்.குடித்தாலும் அந்த அழகிய தேவதையின் அழகு முகம் நினைவிலிருந்து நீங்கவில்லை.
அவள் மேஜர் ஆனவுடன் திருமணம், சில மாதங்களில் Limoges (France)ல் வேலை. கம்பெனி கொடுத்த இந்த வில்லாவில் கௌசிகாவுடன் அழகான குடும்ப வாழ்க்கை. இருவர் மட்டுமே இருந்ததால் பெரும்பாலும் அவள் முழு உடல் அழகையும் உடைகளின்றே ரசித்துக் கொண்டிருந்த நாட்கள்.
7 மாத கர்பிணியாய் ஹாஸ்பிடல் செல்லும்போது நடந்த ஆக்ஸிடண்டில் அவள் உயிர்பிரிய , நான் சென்று பார்த்தபோது அவளின் குழந்தை முகம் உயிரற்றதாய் களையிழந்து, என்னால் அந்த நினைவுகளைத்தான் அழிக்கமுடியவில்லை.
“ நான் ஏன் உயிர் வாழ வேண்டும்.”
“ அவள்தான் அடிக்கடி சொன்னாலே உன் நினைவில்தான் என் உயிரிருக்கிறது, என் உடலில்லையென்று” ஒரு மிடறு குடித்தேன்.
அழைப்புமணி – க்க்கூ க்க்கூ
வாட்சைப் பார்த்தேன். மணி இரவு 8, கதவைத் திறந்தேன்.
அகிலாதான் அது. அவள் ரொம்பவே மாறியிருந்தாள். உடம்பு ஸ்லிமாயிருந்தாள். லெவி ஜீன்ஸ், ஜாக்கெட் , உள்ளே ஸ்வர்ட்சர்ட் என கச்சிதமாய் இருந்தாள். (அவள் அழகை ரசிக்க , சொல்ல இப்போது முடியாது, ஏனெனில் காதல் மனைவியை இழந்து நிற்கும்போது எப்படி பார்க்கமுடியும்.)
வித்தியாசமாய் பார்த்ததை உணர்ந்தவளாய் மவுனத்தைக் கலைத்தாள்.
“உள்ள வரலாமா?”
இருவாரமாய் தெரிந்த முகங்கள் இல்லாமல், தாய் மொழியில் கவலைகளைச் சொல்லாமல் இருந்த நான். அவளைப் பார்த்தவுடன் கட்டியணைத்து அழத்தொடங்கி விட்டேன். சில நிமிடங்கள் சமாதனத்திற்குப் பின் சுயம் உணர்ந்தவனாய்,
“சரி , வா போலாம்” உள்ளே சென்றோம்.
டிபன் செய்து சாப்பிட்டுவிட்டு , ஹாலில் அமர்ந்தபடி பேசிக் கொண்டிருந்தோம்.
“ரொம்ப நாளைக்கு பிறகு இன்னைக்குதான் நல்லா சாப்பிட்டிருக்கேன்” அகி.
“ம்ம்ம்” நான்.
“அவளேயே நினைச்சுட்டு கவலைப் படாதடா, கொஞ்சம் நார்மலுக்குவா”
“ எப்படிடி, என்னால முடியாது” தேம்பினேன்.
அருகில் வந்து அமர்ந்து என்னை தன் தோளில் சாய்த்தாள்
.” ரிலாக்ஸ் , ரிலாக்ஸ்” என் தோள்களை தேய்த்துவிட்டுக் கொண்டே சொன்னாள்.
“வேற எதாவது பற்றி பேசுவோமா?” அகிலா.
“சரி எப்படி இங்க வந்த”
“டூரிஸ்ட் விசா போட்டுதான் வந்த, ஊர்ல அம்மா அப்பா இருக்கறவரைக்கும் ஒன்னும் தெரியல, கடந்த 3 மாசமா எப்படியோ ஓட்டிட்டுருந்தேன்., நீ இங்க தனியா இருக்கறத நினைச்சு இங்கேயே வந்துட்ட, இனிமேல் தனியா இருக்க முடியாதுடா”
“அப்ப ஜாப்”
“உங்க Company la ஒன்னு பார்த்துக் கொடு”
“கன்பார்மா?”
“ஆமாம், ஏன் நான் இருக்குறது உனக்கு பிடிக்கலயா?”
“அப்படிசொல்லலகா, எனக்கு நீயிருந்தா நல்லாதான் இருக்கும்” “கௌசிகாகூட அதைத்தான் சொல்லிட்டுருந்தா” சோகமானேன்.
நெருக்கியணைத்தாள்.
கௌசிகாவும் நானும் இந்தவீட்டில் இருந்தபோது நிகழ்ந்த நிகழ்வுகளை அகிலாவுடன் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்
““
“”
இருவரும் மௌனமானோம்.
“நீ இங்கிருந்தினா இப்படித்தான் இருப்ப நாம கொஞ்சநாளைக்கு எங்காவது போயிட்டுவரலாமா?”
“ல்லடி இருக்கட்டும்”
“நோ இந்த வீக்எண்ட் கண்டிப்பா போறோம்”
“ பார்க்கலாம்” சொல்லிவைத்தேன்.
“ சரி ஒரு பெட்தானிருக்கு, நீ போய் படுத்துக்க” நான்.
“ அப்ப நீ?”
“ கெஸ்ட் ரூமிருக்கு”
“ நா கெஸ்ட் ரூம் எடுத்துக்கற”
“ டோண்ட் பீ ஜோக் நீ போ” தள்ளினேன்.
நான் வோட்காவை துணையாக்கிக் கொண்டு, ரூமிற்கு நடந்தேன். எப்போது தூங்கினேன். தெரியவில்லை. கைகடிகாரம் காலை 11 காட்டியது. எழுந்து பாட்டிலைத் தேடினேன். காணவில்லை. தள்ளாடியபடி கிட்சன் சென்று பிரிட்ஜைத் திறந்தேன். அங்குமில்லை.
