நான் அன்பரசன். வயது இருபத்தி எட்டு. புதுக்கோட்டை அருகில் உள்ள ஒரு பள்ளியில் ஆசிரியராக பணியாற்றுகிறேன். கல்யாணம் ஆகி ஒரு பையன் இருக்கிறான். மனைவி இரண்டாவது குழந்தை பிறப்புக்காக அவள் அப்பா வீட்டுக்கு திண்டுக்கல் போய் இருக்கிறாள். தினமும் சாமான் போட்டே பழகிப்போன எனக்கு அவள் இல்லாததால், ஒவ்வொரு நாளும் யுகமாக போய் கொண்டு இருக்கிறது. இப்போது பள்ளியில் கோடை விடுமுறை . இருப்பினும் கொஞ்சம் வேலை இருப்பதால் நான் மட்டும் தனியாக இருக்கிறேன். எங்கள் சொந்த ஊர் தேனி பக்கத்தில் இருக்கும் ஒரு சிறு கிராமம்.
வருடா வருடம் சித்திரை மாதம் அம்மன் கோவிலில் தீமிதி உத்சவம் நடக்கும் . என் சித்தப்பா எப்போதும் போல இந்த வருடமும் தீமிதிக்கு கூப்பிட்டு இருந்தார்.நான் திண்டுக்கல் போய் என் மனைவி குழந்தை பார்த்துவிட்டு தேனி வந்தேன். மாமனார் வீட்டில் சந்தர்ப்பம் சரி இல்லை., அதனால் சாமான் போட முடியவில்லை. அந்த வருத்ததுடனும், ஏக்கத்துடனும் ஊருக்கு வந்து சேர்ந்தேன்.
மதியம் சாப்பிட்டபின் , கோவிலுக்கு போனேன். பழைய நண்பர்களை பார்த்தேன். தீமிதி முடிந்து வீட்டிற்கு திரும்பி வரும்போது, வடிவுக்கரசியை பார்த்தேன். அந்த கிராமத்தில் அவள் ஒரு பெரிய புள்ளி. நல்ல பணக்காரி. நில புலன்கள் உண்டு. தனியாக இருக்கிறாள். துணைக்கு ஒரு வேலை காரி வீட்டோடு இருக்கிறாள். அவளை பற்றி ஊரில் பல மாதிரி பேசுவார்கள். என்னை பார்த்து விசாரித்தாள். திரும்பும் போது வீட்டுக்கு வா என்று கட்டாயபடுத்தி அழைத்துக்கொண்டு போனாள்.
வடிவு அக்கா என்றுதான் அவளை எல்லோரும் கூப்பிடுவார்கள். என்ன வடிவு அக்கா எப்படி இருக்கீங்க. போன தடவை பார்த்ததுக்கு இந்த தடவை நல்ல இளைத்து போய்டீங்க என்ற சம்ப்ரதாய வார்த்தை சொன்னேன்.
