சென்னையில் ஒரு நேர்முகத் தேர்வு. “வீணா வீட்டில தங்கிக்கடா” என்றார் அப்பா. வீணா ஒரு தூரத்து உறவில் அத்தை. ஆனால் எங்கள் குடும்பத்தோடு ஒரு காலத்தில் நெருக்கமாக இருந்தவராம். வெளியூரில் செலவில்லாமல் தங்கி, வீட்டு சாப்பாட்டை சாப்பிட்ட மாதிரியும் ஆயிற்று, உறவை புதுப்பித்த மாதிரியும் ஆயிற்று என்ற விவரமான தமிழ்க் கலாசாரத்தின் கட்டாயத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டு வீணா மாமி வீட்டிற்கு போனேன். அழைப்பு மணி கேட்டு, கதவைத் திறந்து, என்னைப் பார்த்து, மலர்ந்த வீணா மாமிக்கு வயது 40 இருக்கலாம். ஆனால் பளிச்சென்று இருந்தார்கள். மாநிறத்திற்கும் ஒரு மாற்று நிறம் அதிகம். பெரிய குண்டு கண்கள், அடர்த்தியான புருவங்கள். சதை பற்றிய கன்னங்கள். பெரிய மார்புகளை மாராப்பு மூட மறுத்திருந்தது. வெங்காய சருகான சேலை வயிற்றின் வனப்பு மடிப்புகளை வெட்கமின்றி சொன்னது. இடுப்பிற்கு கீழே அதைக் கட்டியிருந்ததால் ஒற்றை ரூபா அகல தொப்பிள் குழி ஆழம் சொன்னது. அவர்கள் உன்னை அழைத்துக் கொண்டு திரும்பி நடந்த போது பிருஷ்டங்கள் ரெண்டும் அசைந்து அசைந்து கும்மாளம் போட்டன.
வீட்டு மேல் மாடியில் நானிருக்கப் போகும் ரூமைக் காண்பித்துக் கொடுத்தார்கள். “குளித்து விட்டு சாப்பிட வா” என்றார்கள். குளியலறையில் ஜட்டியைக் கழற்றும் போதே என்னவன் எழுந்து விட்டான். வீணா மாமியை நினைத்துக் கொண்டே என் சுன்னியை இழுத்து விட்டேன். நாலைந்து முறை ஆட்டுவதற்குள்ளாகவே தண்ணி வந்து விட்டது. “ஸ்..ஆ..ஸ்..ஆ..ஸ்” என்று முனகிக் கொண்டே சீறி வந்த விந்தைப் பாய்ச்சினேன். பிறகு காலைக் கடமைகளை முடித்து விட்டு பனியன் போட்டுக் கொண்டு கீழே வந்தேன். வீணா மாமி இட்லியும், தேங்காய் சட்னியும் செய்திருந்தார்கள். சுடச்சுட பரிமாறினார்கள். ஊரிலுள்ள, வீட்டிலுள்ள விபரங்களை கேட்டு தெரிந்து கொண்டார்கள். நான் அவர்கள் அவ்வப்போது வெளிப்படுத்தும் உடலழகைக் கண்ணால் பருகிக் கொண்டிருந்தேன். காபி முடித்த பின்னர், “கிரண், நான் மதிய சமையலுக்கு சாமான் வாங்க வேண்டும். மற்றொரு ஒரு இடத்துக்கும் போய் வர வேண்டும். ஒரு மணிநேரமாவது எடுக்கும். நீ படுத்து ஓய்வெடு. இல்லை டிவி பார்த்துக் கொண்டிரு” என்று சொல்லி விட்டு ஆட்டோ பிடித்து போய் விட்டார்கள்.
