பைக்கை உதைத்து ஸ்டார்ட் செய்து விட்டு, “போகலாமா அண்ணி?” என்றேன். அண்ணி பைக்கில் ஏறி பின்புறம் அமர்ந்து கொண்டு, என் இடுப்பை வளைத்து இறுக்கிக் கொண்டாள். அவளது முலைகள் என் முதுகில் பட்டு அழுந்த, நான் நெளிந்தேன். அண்ணி பிடியை விடவில்லை. மேலும் என்னை அவளோடு சேர்த்து இறுக்கிக்கொண்டு, என் தோள்மீது தன் தலையை சாய்த்துக் கொண்டாள். அண்ணியின் மாங்கனிகள் என் முதுகில் உருள, என்னால் சாலையை பார்த்து பைக்கை செலுத்துவது சற்று கடினமாகத்தான் இருந்தது. பத்து நிமிடத்தில் எங்கள் அப்பார்ட்ஸ்மென்ட் வந்தது. பைக்கை பார்க் செய்து நெடு நேரம் ஆகியும், அண்ணி என் தோளில் இருந்து தன் தலையை எடுக்கவில்லை. தூங்கி விட்டாளா? “அண்ணி” இரண்டு முறை அழைத்ததும் எழுந்து கொண்டாள்.
நான் பைக்கின் முன்புறம் தொங்கிக்கொண்டு இருந்த காய்கறி கூடையை, அவளிடம் எடுத்து கொடுக்க, அவள் வாங்கிக்கொண்டு எனை பார்த்து கண் சிமிட்டி, விஷமமாக சிரித்தாள். பின் திரும்பி படிக்கட்டில் ஏறி எங்கள் பிளாட்டுக்கு செல்ல ஆரம்பித்தாள். நான் அவள் போவதையே கவலையுடன் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தேன். இந்த அண்ணி ஏன் இப்படி மாறி போனாள்? நன்றாகத்தானே இருந்தாள்? எல்லாம் இந்த இரு மாதங்களாகத்தான். அதுவும் கோவிலில் அன்று நடந்த அந்த சம்பவத்திற்கு பிறகுதான். அண்ணி வீணா என் அண்ணன் ஆனந்தின் மனைவி. என்னை விட நான்கு வயது மூத்தவள். அண்ணன் தனியார் நிறுவனத்தில் சீப் அக்கவுண்ட்டண்ட். நான் பி.பி.ஏ முடித்து விட்டு எம்.பி.ஏ படித்துக்கொண்டு இருக்கிறேன். இப்போது செமெஸ்டர் லீவ். அம்மா அருகில் இருக்கும் ஒரு அரசு உயர்நிலை பள்ளியில் தலைமை ஆசிரியை. அப்பா தவறி பத்து வருஷம் ஆகிறது. இரண்டு வருடம் முன்பு அண்ணி என் அண்ணனை கை பிடித்தாள். இன்னும் இருவருக்கும் குழந்தைகள் இல்லை. அண்ணி எப்போதும் என் மேல் பிரியமாக இருப்பாள். எனக்கு பைக் வாங்கி தர அண்ணனுடன் சண்டை போட்டாள். ‘இது அசோக்கிற்கு பிடிக்காது’ என்று வெண்டைக்காய் வாங்குவதையே நிறுத்தி விட்டாள். நானும் அண்ணி மேல் அன்பை பொழிவேன். அம்மா அண்ணியை திட்டும்போது அண்ணிக்கு வக்காலத்து வாங்குவேன்
