“இந்த வெரல் போடுறதை விட வேற ஒரு நல்ல யோசனை என்கிட்டே இருக்கு.. சொல்லவா..?”
“ஓ.. வேற யோசனையும் இருக்கா..? என்னயா அது..?”
“நா…நானே உனக்கு அந்த ஆ…ஆம்பளை சுகத்தை தரவா..?”
அம்மா அதற்கு என்ன சொல்வாளோ என பயந்து கொண்டே, தயங்கி தயங்கித்தான் நான் அதை கேட்டேன். ஆனால் அம்மா நான் அப்படி கேட்டதும் குலுங்கி குலுங்கி சிரிக்க ஆரம்பித்தாள். நான் கொஞ்ச நேரம் அவள் கலகலவென சிரிப்பதையே பார்த்து விட்டு,
“ஏன்மா.. சிரிக்கிற..?” என்று கேட்டேன்.
“சிரிக்காம.. புரியாதவனா இருக்கியே..? நீ எப்படி எனக்கு அந்த சுகத்தை தர முடியும்..?”
“ஏன்..?”
“நீ நான் பெத்த புள்ளை ராசா.. அம்மாவும் பையனும் அந்த மாதிரிலாம் பண்ணக் கூடாது..”
“ஏன்.. பண்ணுனா என்ன..?”
“பண்ணுனா என்னவா..? பாவம்யா.. தப்பு..”
“அதெல்லாம் ஒரு தப்பும் இல்லைமா.. இது ஒன்னும் நாட்டுல நடக்காத விஷயம் இல்லை.. வெளிநாட்டுல இதெல்லாம் ரொம்ப சகஜம்.. நம்ம நாட்டுலயும் இது வெளியே தெரியாம நெறைய எடத்துல நடந்துக்கிட்டுதான் இருக்கு.. நீ கிராமத்துலயே இருக்குறதுனால உனக்கு இந்த விவரம்லாம் தெரியலை..”
என்னுடைய பதிலில் அம்மா சற்று தடுமாறிப் போனாள். அவள் முகத்தில் குழப்ப ரேகைகள் ஓட ஆரம்பித்ததை நான் உணர்ந்து கொண்டேன்.
“நெஜமாவா சொல்லுற..? இப்படிலாமா பண்ணுவாங்க..? அம்மாவும் புள்ளயுமா…?” அம்மா குழப்பமாகவும், ஆச்சர்யமாகவும் கேட்டாள்.
