தனியார் வங்கியில் மக்கள் தொடர்பு அதிகா¡¢யாகப் பணி பு¡¢ந்து கொண்டிருக்கும் எனக்கு வயது 38 சமீபத்தில் 18 வயதை எட்டிய என் மகள் பத்மினியோடு இரண்டு படுக்கை அறைகளைக் கொண்ட ஒரு •ப்ளாட்டில் வசித்து வருகிறேன். காலம் கெட்டுக் கிடக்கிறதே, அதனால் நான் வீட்டில் இல்லாத நேரத்தில் யாரையாவது, அதிலும் குறிப்பக எந்த ஆண் சினேகிதனையாவது அழைத்து வந்தால், நடப்பதே வேறு என்று என் மகளுக்கு நான் எச்சா¢க்கை செய்திருந்தேன். ஒரு பொறுப்பான தாய் என்ற முறையில் அவளைப் பற்றிக் கவலைப்படுவது இயல்பு தானே! பத்மினியின் அப்பா, அதாவது என் கணவரும் இப்படித்தான், நான் தனியாக வீட்டில் இருந்த போது நுழைந்து என்னைக் கர்ப்பமாக்கி விட்டு, பிறகு ஊருக்கும் உறவுக்கும் பயந்து, என்னைத் திருமணம் செய்து கொண்டு இரண்டு மூன்று ஆண்டுகள் குடித்தனம் நடத்தி விட்டு, ஒரு நாள், ஒரு பஸ் டிக்கெட் அளவு காகிதத்தில் எங்களை விட்டுப் போவதாக எழுதி வைத்து விட்டு μடிப் போயிருந்தார். எனவே, என் மகளுக்கும் என் கதி நேர்ந்து விடக்கூடாதே என்ற பயம் எனக்கு நிறையவே இருந்தது. ‘வயதுக் கோளாறில் எதையாவது எசகு பிசகாக செய்து கொண்டு விட்டு, வாயும் வயிறுமாக வந்து நின்றால், அடுத்த கணமே உன்னை என் மகள் என்றும் பாராமல், வீட்டை விட்டு உன்னைக் கழுத்தைப் பிடித்து வெளியே தள்ளி விடுவேன்,’ என்று என் மகளுக்கு நான் சமயம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் கடுமையாக எச்சா¢க்கை செய்திருந்தேன்.
‘திருமணம் ஆகட்டும்; அது வரைக்கும் எந்தப் பையனையும் உன்னைத் தொட விட்டு விடாதே. குஷ்பு சொல்கிறாள், அவள் சொல்கிறாள், இவள் சொல்கிறாள் என்று தப்பாகப் பு¡¢ந்து கொண்டு திருமணத்துக்கு முன்பாகவே உடல் உறவு வைத்துக் கொண்டு சிக்கலில் மாட்டி விடாதே என்று நான் அவளை அவ்வப்போது எச்சா¢த்தாலும், மனதுக்குள் ‘நாம் சொல்லி இந்தக் காலத்துப் பெண்கள் கேட்கவா போகிறார்கள் ? எதை செய்தாலும் அதற்குண்டான ‘பாதுகாப்போடு’ செய்தாலே போதும்’ என்ற ஒரு விட்டேத்தியான மனப்பான்மை எனக்கு ஏற்பட்டிருந்தது என்பது மட்டும் உண்மை தான். எனது எல்லா எச்சா¢க்கைகளும் விழலுக்கு இறைத்த நீராகியதை நான் ஒரு நாள் என் கண் கூடாகக் கண்டு விட்டேன்.
அது..! ஏதாவது சாக்குப் போக்கு சொல்லி, அவ்வப்போது பர்மிஷன், லீவு என்று மற்றவர்களைப் போல நான் பணியில் மட்டம் போடாமல் மிகவும் சிரத்தையாகத் தான் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அன்று ஒரு நாள் மட்டும் எனக்கு அப்படியொரு அசாத்தியமான தலைவலி ஏற்பட்டிருந்தது. சா¢, இருந்து எந்த வேலையையும் செய்யாமல் மற்றவர்களின் பச்சாதாபத்துக்குப் பாத்திரமாவதை விடவும், வீட்டுக்குப் போவதே நல்லது எனத் தோன்றியதால், எனது மேலாளா¢டம் சென்று அரை நாள் அனுமதி கேட்டு விட்டு நான் என் வீட்டுக்கு விரைந்தேன்.வீட்டுக்குள் நுழைந்த நான் ஏதோ ஞாபகத்தில் செருப்போடு படுக்கையறை வரைக்கும் நுழைந்து விட்டேன். பிறகு, தலை வலி மற்றும் அயர்வு காரணமாக அதை கட்டிலுக்குக் கீழேயே கழட்டிப் போட்டு விட்டு, துணி கூட மாற்றிக் கொள்ளாமல் படுக்கையில் ‘தொப்’பென்று விழுந்து தூங்கிப் போனேன்.
என்ன தான் அயர்ச்சியென்றாலும், ஒரு சிறு μசை கேட்டாலும் விழித்துக் கொள்ளும் பழக்கம் உடையவள் நான். பத்மினியும் இன்னொரு ஆணும் வீட்டுக்குள்ளே நுழைகிற சத்தம் கேட்டதும், கண் விழித்துக் கொண்டேன் நான். எனக்கு ஆத்திரம் கொப்பளித்துக் கொண்டு வந்தபோதும், அவர்கள் இருவரையும் நான் எனது அறையின் ஜன்னலைத் திறந்து அவர்களது கண்களில் படாதபடி கண் காணிக்கத் தொடங்கினேன். நான் எதற்காகப் பயந்து கொண்டிருந்தேனோ, எது நடக்கக் கூடாது என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேனோ, அது அங்கே நடந்தேறிக் கொண்டிருந்தது. பத்மினியும், அவளுடன் வந்த வாலிபனும் சோபாவில் ஒருவரையொருவர் கட்டித் தழுவியபடி முத்தமிட்டுக் கொண்டிருந்தனர். அது வரைக்கும் எனக்கு ஏற்பட்டிருந்த ஆத்திரம் அந்த வாலிபனைப் பார்த்ததும் புஸ்வாணமாகிப் போனது. ‘அட, பரவாயில்லையே! எங்கிருந்து இப்படியொரு அழகான வாலிபனை என் மகள் சினேகிதம் பிடித்தாள்?’ என்று எனக்கு வியப்பு மேலிடத் தொடங்கியது.
