அப்துலையும் அவன் அப்பா ரஹீமையும் ஒரே நேரத்தில் பார்த்தால், இருவரும் சகோதரர்களாக இருப்பார்கள் என்று நம்ப வாய்ப்பிருக்கிறது. உயரம், உடல்வாகு, நிறம், கண்கள் இவற்றோடு குரல், பேச்சு என அவர்களுக்குள் பல ஒற்றுமைகள் இருந்தன. ரஹீமுக்குத் தலை சற்றே நரைக்க ஆரம்பித்ததும் அவர் “டை” அடித்துக்கொள்ள ஆரம்பித்து விட்டதால், அவர்களுக்குப் புதிதாகப் பரிச்சயமானவர்களின் குழப்பம் நீடித்தது. ஆனால், இருவருக்கும் இடையே ஒரு மிகப்பெரிய வித்தியாசம் இருந்தது. அப்பா ரஹீமுக்கு மும்தாஜ் என்ற அழகான மனைவி இருந்தாள். அப்துலுக்கு அந்த அதிர்ஷ்டம் இல்லை. இந்த
விஷயத்திலும் அவர்களுக்கு ஏதாவது ஒற்றுமை இருந்ததென்றால், அப்பா-மகன் இருவருமே மும்தாஜின் மீது உயிரையே வைத்திருந்தனர். மகனாக இருந்ததால், அப்துல் அம்மிஜான் மீது தனக்கிருந்த ஆசையை வெளிப்படுத்த வழிதெரியாமல் திணறிக்கொண்டிருந்தான். அதற்கு ரஹீமே அறியாமையில் ஒரு வாய்ப்பு ஏற்படுத்திக்கொடுத்தார்.
ஹாஸ்டலில் தங்கிப் படித்துக்கொண்டிருந்த மகனோடு தொலைபேசியில் வழக்கம் போலப் பேசிக்கொண்டிருந்தவர், தற்செயலாகச் சொன்ன ஒரு தகவல் அப்துலின் மனதில் ஒரு விபரீதமான எண்ணத்தை விதைத்து விட்டது.
“ரெண்டு நாளா மழை கொட்டோ கொட்டுன்னு கொட்டி,வழியெல்லாம் மரம் விழுந்து கிடக்குது. நேத்து சாயங்காலத்திலேருந்து கரண்ட் வேறே கிடையாது. நான் வேறே வெளியூர் வந்திட்டேன். உம்மா தனியா இருக்காங்க!”
பேசி முடித்ததுமே அப்துல் ஊருக்குக் கிளம்பிவிட்டான். மூன்று மணிநேரப் பயணத்தில்
அவன் என்னென்ன செய்வது என்று முடிவு செய்து விட்டிருந்தான். அதன்படி மட்டும் நடந்தேறிவிட்டால்….?
ஊரை அடைந்தபோது இன்னும் மழைகொட்டிக்கொண்டிருந்தது. மின்விளக்குகளின்றி ஊரே இருளில் மூழ்கியிருந்தது. வீட்டை அடையும் முன்னரே அவன் செய்ய நினைத்திருந்த காரியம் குறித்த எதிர்பார்ப்பு காரணமாக அவனது எழுச்சி அதிகமாகி, அவனது பேண்டுக்குள்ளே குடைச்சல் ஏற்பட்டிருந்தது. உம்மா! இன்று இரவு மட்டும் நான் எண்ணியது நிறைவேறிவிட்டால்….?
கதவைத்தட்டினான்.
“யாரு?”
“நான் தான்! ரஹீம்!” அப்துலின் இருதயம் வாய்வரைக்கும் வந்தது போலிருந்தது. இந்தப் பொய்யை உம்மா நம்புவாளா?
