சென்ற வருடம் தனியாகச் சிவகாசிக்கு ஒரு நண்பனைப் பார்க்கச் சென்றிருந்தபோது லீலாவைப் பார்க்க நேர்ந்தது. ஓ…உங்களுக்கு லீலாவைத் தெரியாதுல்ல. இதோ ஒரு சிறு அறிமுகம் உங்களுக்கு!
12 வருடங்களுக்கு முன் கல்லூரியில் படிக்கும்போது என் காதலி, லீலா என்று நான் செல்லமாகக் கூப்பிடும் லீலாவதி. நல்ல சிற்றுடம்பு பிகர். சன்-டிவியில் இப்ப செய்தி வாசிக்கும் சுஜாதா பாபு போன்ற தோற்றம். இரண்டு வருடங்களாக (கல்லூரியில் கடைசி இரண்டு வருடம்) மதுரையில் ஒரு தியேட்டர்-பார்க்-கோயில் விடாமல் சென்று எங்கள் காதலை வளர்த்தோம் (அவசரப்படாதீங்க…நீங்க இப்ப நெனச்ச மாதிரி வேற ஒண்ணும் நாங்க பண்ணல. ஒரே ஒரு தடவை நான் அவளுடைய பின்புறத்தில் தட்டியதற்கே மூணுநாளா எங்கூடப் பேசல அவ). படிப்பு முடிந்தவுடன் திருமணம் செய்துகொள்ளலாம் என்றெண்ணினோம். ஆனால் லீலாவின் அப்பா திடீரென்று இறந்துவிட, அவள் தாய்மாமன் (அப்பவே வயது 40) தயவில் படித்துமுடித்து அவரையே மணந்துகொள்ள நேர்ந்தது. நான் எவ்வளவோ முயன்றும், அவளுடைய அம்மாவின் வற்புறுத்தலுக்காக அவள் சம்மதிக்கவேண்டியதாயிற்று.
பின்னர் நான் ஹைதராபாத் சென்று வேலையில் சேர்ந்து உஷாவுடன் திருமணமாகிப் பின்னர் சவுதி வந்தேன். என் திருமணத்துக்குக் கூட லீலாவை அழைக்கவில்லை (அது சரி, நம்ம என்ன ஆட்டோகிராஃப் ஹீரோவா என்ன?). பிரஸ் வைத்திருக்கும் என் நண்பர் பில்லாவைச் சந்தித்து, பின்னர் அவருடன் நாடார் மெஸ்ஸில் சுவையான அயிரைமீன் குழம்போடு சாப்பாடு சாப்பிட்டுவிட்டு மதுரை செல்ல அவருடன் பஸ்ஸ்டாண்ட் சென்ற போது பில்லா ‘டேய் கண்ணா.. ஒன் ஆளு போகுது பாரு’ என்று பஸ்ஸ்டாண்டுக்கு எதிர்புறச் சாலையைக் காட்டினார். பார்த்தால் என் லீலா…லீலாவதி..என் உயிர் லீலா..! சட்டென்று கிளம்பி அவளுக்கு அருகில் சென்று ‘லீல்..’ (நான் செல்லமாகக் கூப்பிடுவது) என்றேன். தேள் கொட்டியதுபோல் திரும்பினாள். ‘கண்ணன்….கண்ணா….நீ….இங்க…எப்படி…’ என்று தடுமாறினாள். அதற்குள் பில்லா வந்து ‘லீலா, நம்ம கண்ணன்தான் சவுதியில இருந்து வந்திருக்காப்ல…டேய் கண்ணா…லீலா இங்கதாண்டா இருக்கா..’ என்றார். என் இதயம் படபடவென்று அடித்துக் கொண்டே இருந்தது. அவளும் பதைப்போடு நின்றுகொண்டிருப்பது புரிந்தது.
சிறிதுநேரப் பேச்சுக்குப்பின் ‘வாங்களேன் ரெண்டுபேரும் வீட்டுக்கு’ என்றாள் லீலா. பில்லா அவசரமாகப் பிரஸ்க்குப் போகவேண்டியிருப்பதால் தான் இன்னொருநாள் வருவதாகக் கூறி என்னைமட்டும் போகச்சொன்னார். தயங்கியவாறே அவள் வீட்டுக்குச் சென்றேன். திருத்தங்கல் செல்லும் ரோட்டில் நல்லவீடு. தான் பிள்ளைகளுக்கு ஸ்கூலில் சாப்பாடு கொடுத்துவிட்டு வருவதாகக் கூறினாள். அவள் கணவன் சென்னைக்குச் சென்றிருக்கிறானாம். இரண்டு பிள்ளைகள். நல்ல கணவன். வாழ்க்கைக்குத் தேவையான அனைத்தையும் சேர்த்துவிட்டதாகச் சொன்னாள்.
‘கண்ணா…நீ இருந்து சாப்பிட்டு நைட்லதான் போகணும்’ என்றாள்.
