மாமி என்னைப் பார்த்துவிட டக்கென தம்பிய ஜட்டில போட்டுட்டு கீழே குனிந்தவன் தான் வீட்டிற்கு வந்தவுடன் தான் நிமிர்ந்தேன். மாமியின் கொலுசு சப்தம் வேறு வெளியில் கேட்டது. அஞ்சு நிமிசம் நொந்து போய்விட்டேன். சத்தம் போட்டு ஊரைக்கூட்டி மானத்தை வாங்கிரு வாங்களோன்னு எதை எதையோ நினைத்தேன். எப்படியோ எதுவும் நடக்கவில்லை. இதற்கிடையே சீதா மாமியும் என் அம்மாவும் ப்ரண்ட்ஸ் ஆயிட்டாங்க. மாமி எங்கள் வீட்டிற்கு வரும் போதெல்லாம் என் அறைக்கு சென்று கதவை சாத்திக்கொள்வேன் என்றாலும் அனுபவித்த சுகத்தை விட முடியுமா என்ன? அடுத்த சில தினங்கள் சீதாவை நினைத்து கையடிக்காமல் மட்டும் இருக்க
முடியவில்லை. கிட்டத்தட்ட ஒரு வாரம் வேறேதும் நடக்கவில்லை. அன்று ஒரு நாள் ஞாயிறு மாலை மாமா எங்கள்
வீட்டிற்க்கு வந்தார். அவரை உபசரித்து முடிக்க வந்த விஷயத்தைச் சொன்னார் “நான் மூன்று நாட்கள் ட்ரெயினிங்காக பெங்களூர் போறன் அதனால சீதாவை கொஞ்சம் பார்த்துக்குங்க” என்றார். ஆஹா!! அருமையான சான்ஸ் ஆனால் மாமியிடம் தான் ஏற்க்கனவே கெட்டபேர் வாங்கியாச்சே வீட்டுக்குள்ளயே விட மாட்டாங்கன்னு புலம்பித் தீர்த்தேன்.
