முந்தையதினம் ஏறக்குறைய இதே நேரம் மெயிலில் பெங்களூர் வந்திறங்கி, அம்மாவின் உத்தரவுப்படி சித்தியின் வீட்டுக்கே முதலில் சென்றிருந்தான். எத்தனையோ ஆண்டுகள் கழித்து வீடுதேடி வந்த அக்காவின் ஒரே மகனைப் பார்த்ததும் ரஞ்சிதா சித்தி பூரித்துப்போனாள். ஆனந்த், இத்தனை வருடங்களில் சித்தியின் தலையில் சற்று நரைத்திருந்தபோதிலும், அவளது முகத்திலிருந்த பொலிவோ, உடலிலிருந்த மெருகோ சற்றும் குறையாதிருப்பதை, பார்த்தமாத்திரத்திலேயே புரிந்து கொண்டான். ஆனால், தான் அழைப்பு மணியை அழுத்தியபோது வந்து திறந்த அந்த பெண், சித்தியின் மகன் பாஸ்கரின் மனைவி புஷ்பா என்பது அவனுக்குப் பின்னாலே தான் தெரிந்தது. பாஸ்கர் கல்யாணத்திற்கு அவன் வந்திருக்கவில்லை.
“வணக்கம்!” என்று சம்பிரதாயமாக ஒரு கும்பிடுபோட்டவாறே, தந்தத்தில் கடைந்தெடுத்த சிலைபோல, தகதகவென்றிருந்த புஷ்பாவை அவனது கண்கள் வெறித்தன.ஆனால், அவனுக்குள்ளிருந்து ஒரு குரல்: “அது உனக்கு அண்ணிமுறை! அவளை முறைக்காதே!” என்று அவனை எச்சரித்தது.
அலுவல்வேலையாக பெங்களூர் வந்திருப்பதையும், அனேகமாக ஒரு வாரம் தங்கியிருக்க வேண்டும் என்றும் சொன்னபோது, ரஞ்சிதா அவனை அங்கேயே தங்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்தி சம்மதிக்க வைத்து விட்டாள். புஷ்பாவைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கலாமே என்ற அற்பசந்தோஷம் அவனுக்கு ஏற்பட்டபோதும், பாஸ்கர் ஊரிலில்லாத சமயத்தில் தான் வந்து தங்கியிருப்பது சரியா என்ற கேள்வியும் எழாமலில்லை. ஆனால், சித்தியின் பேச்சைத் தட்டினால், அவளுக்கு மட்டுமல்ல, அம்மாவுக்கும் வருத்தம் ஏற்படும் என்பதால் அங்கேயே தங்கியிருக்க சம்மதித்து விட்டான்.
குளித்துமுடித்து, சித்தி செய்து கொடுத்த டிபன் சாப்பிட்டு விட்டு, வந்த வேலையைக் கவனிக்க நகருக்குள் போனவன் இரவு ஏழுமணியளவுக்குத் தான் திரும்பினான். பெங்களூர் சீதோஷ்ணமும், புஷ்பாவின் நினைவும் அவனை லேசாக உசுப்பி விட்டிருந்தது. இப்போதும் அவள் தான் கதவைத் திறந்தாள்; சினேகமாக சிரித்தாள். சாப்பாடு பறிமாறுகிறபோது அவளது ரவிக்கையில் தெரிந்த மார்புப்பிளவை அவன் கவனிக்கத் தவறவில்லை. அதே சமயம் மனசாட்சியும் உறுத்தியது.
சித்தியின் மகள் அர்ச்சனாவைப் பற்றி விசாரிக்கலாமா என்று யோசித்தான். அர்ச்சனா யாரையோ காதலித்துத் திருமணம் செய்து கொண்டு போனதன்பிறகு, அவளுக்கும் சித்திக்கும் தொடர்புகள் முறிந்து விட்டதாய் அம்மா சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறான். இப்போது எப்படியோ? இருந்தாலும் தேவையில்லாதவற்றைப் பற்றிப் பேசி, சித்தியின் மனதை நோகடிப்பானே என்று அந்த யோசனையைக் கைவிட்டு விட்டான்.
உறங்க வேண்டிய நேரம் வந்தபோது தான், ஒரு சிறிய பிரச்சினை! யார் எங்கே படுத்துக்கொள்வது என்று. முடிவில், ஹாலிலிருந்த சோபா-கம்-பெட்டில் புஷ்பா படுத்துக்கொள்ள விரும்பவே, சித்தியும் ஆனந்தும் அறையில் படுத்துக்கொள்வதாக முடிவு செய்யப்பட்டது. ஆனால்,அறைக்குள் சென்றதும் இன்னொரு பிரச்சினை.
“சித்தி! நீங்க கட்டிலிலே படுத்துக்கோங்க; நான் தரையிலே படுத்துக்கிறேன்,” என்றான் ஆனந்த்.
“பெரிய மனிஷா! உன்னை சின்ன வயசிலே எத்தனை தடவை நான் குளிப்பாட்டி விட்டிருக்கேன் தெரியுமா? பேசாம கட்டிலிலே படு! பெங்களூர் குளிர் எல்லாருக்கும் ஒத்துக்காது. தலைவலி காய்ச்சல்னு படுத்துக்கப்போறே!” என்று கூறிவிட்டாள் சித்தி.
“நான் வேண்ணா சோபாவிலே படுத்துக்கிறேனே! நீங்களும் அண்ணியும் இங்கே படுத்துக்கோங்களேன்,” என்றான் ஆனந்த்.
“அவ மாட்டாடா!” என்று சட்டென்று சித்தி கூறவும், சரிதான், மாமியார்-மருமகள் பிரச்சினை போலும் என்று எண்ணிக்கொண்டான் ஆனந்த். பிறகென்ன, வேறு வழியின்றி அந்த இரட்டைக் கட்டிலில் சுவரோரமாக அவன் ஒண்டிக்கொள்ள, சித்தியும் இன்னொரு பக்கத்தில் படுத்துக்கொண்டாள்.
பயணக்களைப்பும் அன்றைய தினத்தின் அலைச்சலோ, அவன் சிறிது நேரத்திலேயே அயர்ந்து உறங்கி விட்டான்.
பெங்களூரின் குளிர் அவனை அதிகநேரம் உறங்கவிடவில்லை. ஏறக்குறைய நள்ளிரவில் விழித்துக்கொண்ட ஆனந்துக்கு, இன்னும் ஒரு போர்வையோ கம்பளியோ இருந்தால் கதகதப்பாக இருக்குமே என்று தோன்றியது. ஆனால், உறங்குகிற சித்தியை எப்படி எழுப்புவது என்று புரியாமல் படுக்கையில் சிறிது நேரம் புரண்டவனுக்கு, ஹாலில் இருந்து மெல்லிய முனகல் சத்தம் வருவது கேட்டது. கூர்ந்து கவனித்தவனுக்கு, புஷ்பா உறக்கத்தில் இழுத்து இழுத்து மூச்சு விடுவது போலிருந்தது. அவளுக்கு ஜூரம் கிரம் வந்து முனகிக்கொண்டிருக்கிறாளோ என்று எண்ணியவன், சித்தி அயர்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து விட்டு, என்ன பிரச்சினை என்று எழுந்து போய்ப் பார்க்கலாமா என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது.
சித்தியை எழுப்பாமல் கட்டிலை விட்டு எழ முயன்றான். ஆனால்…
“ஆனந்த்…!” சித்தி கிசுகிசுத்தாள். “எங்கே போறே?”
“சித்தி!” ஆனந்த் சுதாரித்துக்கொண்டான். “யாரோ ஹாலிலே முனகுற மாதிரியிருந்தது..அதான்..”
“ஹாலிலே புஷ்பாதானேடா படுத்திட்டிருக்கா? தூக்கத்துலே உளர்றாளோ என்னமோ!”
“இது உளறல் மாதிரியில்லையே சித்தி! ஜுரமாயிருக்குமோ….”
“ஒண்ணுமில்லேடா ஆனந்த்! படுத்துக்க, உனக்கு நாளைக்கு வேலையிருக்கில்லையா..?”
அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கையிலேயே ஹாலில் முனகல் சத்தம் அதிகரித்தது.
“கேட்டீங்களா சித்தி?”
“ஐயோ..உனக்கு எப்படிப் புரிய வைக்கிறதுன்னு….” வாக்கியத்தை முடிக்காமல், சித்தி சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டிருப்பதை, அவளது உடல் குலுங்குவதிலிருந்து புரிந்து கொண்டான் ஆனந்த். அப்போது தான் அவனுக்கு உறைத்தது. கணவன் வெளியூர் போயிருக்க, புஷ்பா தனது காமவேட்கை காரணமாக, உறக்கத்தில் விரல்போட்டு சுய இன்பம் பெற்றுக்கொண்டிருந்தாள் போலும். அந்த நினைப்பு வந்ததுமே, அவனுக்கு அகாலமாக எழுச்சி ஏற்பட்டது.
புஷ்பா சுய இன்பம் பெற்றுக்கொண்டிருப்பது போல அவன் மனதுக்குள்ளே கற்பனை செய்யத் தொடங்கினான். புடவை,உள்பாவாடையை இடுப்புக்கு மேலே சுருட்டிவிட்டுக்கொண்டு, பேன்ட்டீசை இறக்கி விட்டுக்கொண்டு, பிளவுஸ், பிராவிலிருந்து தனது இளமுலைகளை விடுவித்துக்கொண்டு, புஷ்பா அவளது விரல்களாலே, அவளது புழையையே குத்தி விளையாடுவது போல ஒரு காட்சி அவனது மனதுக்குள்ளே ஏற்படவே, சாதாரணமாக ஏற்பட்டிருந்த அவனது எழுச்சி சட்டென்று வீரியமடைந்து அவனது பெர்மூடாவில் கூடாரம் போலக் குத்திட்டு நின்றது.
புஷ்பா விரல் போட்டுக்கொண்டிருந்தபோது, யாரைப் பற்றிக் கற்பனை செய்திருப்பாள்? பாஸ்கரைப் பற்றியா? ஒரு வேளை என்னைப் பற்றி இருக்குமோ? – ஆனந்த் யோசித்தான். ஒரு கணம், விரல் போட்டுக்கொண்டிருந்த புஷ்பாவின் கால்களுக்கு நடுவே தான் ஊர்ந்துபோவது போலவும், அவளது புழைக்குள்ளே தனது பூலைச் சொருகி அவளை விடுவிடுவென்று ஓப்பது போலவும் கற்பனை செய்தவன், தானிருந்த இடம், சூழல் அனைத்தையும் மறந்தபடி, தனது எழுச்சியைத் தடவிக்கொள்ளத்தொடங்கினான்.
“தூக்கம் போயிடுச்சா ஆனந்த்?” சித்தி கிசுகிசுப்பாகக் கேட்டாள்.
“ம்-ம்-ம்ம்-ம்ம்!” ஆனந்த் திணறினான். போர்வையால் தனக்கு ஏற்பட்டிருந்த எழுச்சியை மறைக்க முற்பட்டான்.
“புஷ்பா தூங்கியிருப்பா…பாத்-ரூம் போறதுன்னா போயிட்டு வாயேன்!”
“பாத்-ரூமா? எனக்கு வரலே!”
“அப்புறம் ஏன் போர்வைக்குள்ளே என்னென்னமோ பண்ணிட்டிருக்கே?” சித்தியின் குரலில் ஒரு மெல்லிய கேலி இருப்பதை உணர்ந்தவனுக்கு கூச்சம் பிடுங்கித்தின்றது. இவ்வளவு எளிதாக மாட்டிக்கொள்வோம் என்று அவன் எண்ணியிருக்கவில்லையே.
“ஒண்ணுமில்லையே சித்தி…” அவன் தடுமாறினான்.
“அப்புறம் தூக்கம் வராம கஷ்டப்படுவேடா!” சித்தி அக்கறையோடு கூறுவது போலிருந்தது. அந்த அரையிருட்டில் அவள் புரண்டு கொண்டபோது, அவளது முகத்தில் ஒரு மெல்லிய புன்னகை அரும்பியிருப்பதை அவனால் கண்டுகொள்ள முடிந்தது.
“தூங்கிடுவேன்..தூங்கிட்டேன் சித்தி!” ஆனந்த் உளறினான்.
“எப்போ? நாளைக்குக் காலையிலேயா?” சித்தி சிரித்தாள். அந்த அரையிருட்டிலும் சித்தியின் கண்கள் தனது கூடாரத்தையே வெறிப்பதைக் கண்ட ஆனந்த், இதற்கு பேசாமல் பாத்-ரூம் சென்று கையடித்து விட்டு வந்து படுப்பதே மேல் என்று புரிந்து கொண்டவனாக, படுக்கையிலிருந்து எழ முயன்றான்.
“இரு!” என்று கிசுகிசுத்தாள் சித்தி.
“சித்தி…?”
“ஆரம்பிச்ச காரியத்தை முடி. இங்கேயே…!”
“அதுக்கில்லே…எனக்கு பாத்-ரூம்….”
ரஞ்சிதா ஆனந்தின் ஒரு கையை தனது இரண்டு கைகளாலும் பிடித்தாள். சித்தி தன்னிடம் எதையோ சொல்ல விரும்புகிறாள் என்று ஆனந்த் புரிந்து கொண்டான்.
“எதுக்கு பாத்-ரூம்? ஏன் இந்தக் கூச்சம்?”
“சித்தி!” ஆனந்துக்கு கூச்சத்திலேயே இறந்துவிடுவோமோ என்ற பயம் ஏற்பட்டது.
“நீ ஒண்ணும் சின்னப்பையனில்லே! கல்யாணமான என் மருமகளுக்கு இருக்கிற அதே உணர்ச்சிகள் கல்யாணமாகாத உனக்கு இருக்காதா? என் வயசுக்காரி கிட்டே ஏன் ஒளிவு மறைவெல்லாம்…?”
“அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே சித்தி!” ஆனந்துக்கு சித்தி என்ன சொல்ல வருகிறாள் என்பதைப் புரிந்து கொள்ளவே குழப்பமாக இருந்தது.
“அடிக்கொரு தடவை தூக்கத்திலே இருந்து முழிச்சிட்டு பாத்-ரூமுக்குப் போறது….”
