சென்னைக்கு நான் வந்து சேர்ந்தபோது மணி 8 ஐ தாண்டி இருந்தது. ஒரு ஆட்டோ பிடித்து ‘திருவான்மியுர் போப்பா’ என்று சொல்லி ஏறி அமர்ந்து நான் வந்த வேலையைப்பற்றி யோசிக்க ஆரம்பித்தேன்.
நான் கோவையில் ஒரு வசதியான குடும்பத்து பையன். எனக்கு இப்போது 24 வயதாகிறது. சரி நான் ஏன் சென்னை வந்தேன் என்று சொல்லவே இல்லை அல்லவா? சொல்கிறேன்.என் அப்பா ஒரு மாதத்திற்க்கு முன் இறந்து விட்டார். என் அம்மாவும் மற்ற சொந்தங்களும் என் தந்தை சேர்த்துவைத்த சொத்தை நாந்தான்
காப்பாற்ற வேண்டுமென்று அறிவுறை மேல் அறிவுறையாக கூறி வருகிறார்கள். வக்கிலைப்பார்த்து அப்பா சொத்து மற்றும் உயில் விவரங்களை கேட்டபோது அப்பா ஒரு கணிசமான தொகையை சென்னையை சேர்ந்த விஜயா என்ற பெண்மணி பெயரில் எழுதி வைத்திருந்தது தெரிந்தது. வக்கில் சொன்னதன் பேரில் அந்த பெண் என் தந்தையின் சின்னவீடு என்றும் தெரிந்தது. எனக்கு என் அப்பா பேரில் முதன்முறையாக கோபம் வந்தது. என்றாலும் வக்கிலின் அறிவுரையின் பேரில் என் தந்தை அந்த பெண்ணிற்கு கொடுக்க வேண்டிய சொத்தை சேர்ப்பிப்பதற்காகவே இப்போது சென்னை வந்துள்ளேன்.
‘சார்.நீங்க சொன்ன இடம் வந்திருச்சி’. பணம் செட்டில் பண்ணிவிட்டு அந்த வீட்டைப்பார்த்தேன். நல்ல Posh ஆன ஏரியாவில் தோட்டத்துடன் அமைந்த வீடு. அழைப்பு மணியை அமுக்கிவிட்டு கதவு திறக்கப்படுவதற்காக காத்திருந்தேன். கதவு திறந்தது.
கதவைத்திறந்த பெண்னைப்பார்த்ததும் சிறிது நேரம் நான் யார், எங்கே இருக்கிறேன், எதற்காக வந்தேன் என்பது எனக்கு மறந்து போனது. சந்தன நிறம். அதற்கு ஏற்றாற் போல் கரும் சிவப்பு நிறத்தில் சேலையும் ரவிக்கையும் அணிந்திருந்தாள். வயது 30க்கு மேல் மதிக்க முடியாது. செப்புச்சிலை போல உடல்வாகு. மதர்த்த மார்புகள். இடுப்புப்பகுதியில் சேலை மூடாமல் அவளது மெல்லிய சந்தன இடுப்பு கண்களுக்கு விருந்தளித்தது. ஆனந்தம் சீரியலில் வரும் சுகன்யாவை ஒத்து இருந்தாள்.
‘யார் நீங்க. என்ன வேணும் உங்களுக்கு ?’ என்றாள்.
நான் இன்னாருடைய மகன் என்றும் விஜயா என்பவரை பார்க்க வந்திருக்கிறேன் என்றும் விஜயா இருக்கிறார்களா என்றும் தட்டுத்தடுமாறி ஒருவழியாக சொல்லி முடித்தேன்.
அவள் புன்னகைத்தபடி ‘நாந்தான் விஜயா. நீங்க அவர் மகனா நீங்க. உங்களைப்பத்தி நெறையா சொல்லுவாரு அவரு. உள்ள வாங்க’ என்றபடி உள்ளே சென்றாள்.
‘இவளா..என் தந்தையின் சின்னவீடு’ என்று மெல்லிய அதிர்ச்சி எனக்குள் பரவியது. அப்படியே ‘கொடுத்து வச்ச ஆளு’ என்று என் தந்தை மேல் பொறாமையும் வந்தது. ஆனாலும் என் கண்கள் அவளையே மேய்ந்து கொண்டிருந்தது. எனக்கு முன்னால் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தாள். சற்றளவே முதுகை மூடி இருந்த ரவிக்கை அவளது முதுகழகை பறை சாற்றிக்கொண்டிருந்த்தது. அதற்கு கீழே கண்களுக்கு காட்சி அளித்த மெல்லிய இடையும் அதற்கும் கீழே திமிறிக்கொண்டிருக்கும் ப்ருஷ்டங்களும் எனக்குள்ளே ஏதேதோ மாற்றங்களை ஏற்படுத்திக்கொண்டு இருந்தன.
என்னை சோபாவில் அமரவைத்து ‘என்ன சாப்பிடுகிறீர்கள்’ என்றாள்.
‘அதெல்லாம் ஒன்றும் வேண்டாம். நான் ஒரு முக்கியமான விஷயம் உங்ககிட்ட சொல்லணும் முதல்ல’ என்றபடி, அப்பாவின் மரணத்தைப்பற்றி சொன்னேன். அவ்வளவுதான். அப்படியே மயங்கி சாய்ந்தாள். எனக்கு என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை. மயங்கி கிடக்கும் அவளைப்பார்த்தேன். முந்தானை சிறிது விலகி கொழுத்த மார்புகளை எனக்கு காட்டியபடி மல்லாந்து விழுந்து கிடந்தாள். நான் சட்டென்று சுதாரித்துக்கொண்டு என் கையில் இருந்த water bottle-ஐ திறந்து அவள் முகத்தில் தண்ணீரை தெளித்தேன். மலங்க மலங்க விழித்தபடி எழுந்தவள், ஓவென்று அழ ஆரம்பித்தாள். மெதுவாக அவளை சமாதானப்படுத்தி முடிக்க எனக்கு ஒரு மணி நேரம் ஆனது. பின்பு அவளிடம் உயில் விஷயத்தை சொன்னபோது, ‘அவரே இல்ல. அவர் சொத்து மட்டும் எனக்கு ஏதுக்கு? நீங்களே அந்த சொத்தை வைத்துக்கொள்ளுங்கள்’ என்றாள். முதன்முறையாக எனக்கு அவள் மேல் அன்பு சுரந்த்தது. சின்னவீடாக இருந்தாலும், சொத்து வேண்டாம் என்று அவள் சொன்னது, அவள் மீதும் என் தந்தை மீதும் மரியாதை ஏற்பட்டது. ஆனாலும், சொத்து பத்திரத்தை சாமி படம் முன் வைத்துவிட்டு, ‘நான் வந்த வேளை முடிந்துவிட்டது என்று நினைக்கிறேன். நான் புறப்படுகிறேன்’ என்றேன். சட்டென்று கண்களைத்துடைத்து கொண்டு அவள் ‘இருங்க..இருந்து சாப்பிட்டுவிட்டு போகலாம்’ என்றபடி அவசரம் அவசரமாக எழுந்தாள்.
சாப்பாடு பரிமாறிக்கொண்டே அவள் ‘அவர் போனதுக்கப்பறம் எனக்குன்னு யாருமே இல்ல. நீங்க இருந்து ஆறுதல் சொல்லுவீங்கன்னு பாத்தா நீங்களும் போறேன்ணு சொல்லுறீங்க’ என்று கண்ணீர் மல்க பேசினாள். என் மனம் கரைந்து ‘அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல. நான் எப்பவுமே உங்களுக்காக இருக்கேன். என் அப்பா பொருப்பில் இருந்து நான் உங்களை பார்த்துக்கிறேன்.’ என்றேன். நான் ஏன் அப்படி சொன்னேன் என்று புரியவில்லை. எனக்கு அவள் மேல் மோகம் இல்லை என்றால் அது பொய். ஆனால், எப்படி அவளை அடைவது. என் தந்தை உறவாடிய உடலல்லவா இது. எனக்குள் ஆயிரம் எண்ணங்கள் ஓடியது.
