இந்தியாவின் வடகிழக்கு மாநிலம் ஒன்றில் ஐ.நா. சபையைச் சேர்ந்த சமூக சேவை ஆற்றும் பெண்மணி பழங்குடி இன தீவிரவாதிகளால் கடத்திச் செல்லப்பட்டு கொடூரக் கொலை- இது செய்தி.
அந்தப் பெண்மணியாக என்னைக் கொண்டு நான் சொல்லப் போகும் என் கற்பனைக் கதை கீழே..
வனங்களின் ஊடாக சென்று கொண்டிருந்தது அந்த பரிதாப ஊர்வலம். நடுநாயகமாய், நடக்கப்போகும் அவல நாடகத்தின் கதாநாயகியாய் நான் அழைத்து.. இல்லை இல்லை இழுத்துச் செல்லப்பட்டேன்.
நான்..? ஆம் … நான் தான்..
ஐந்தே முக்கால் அடி உயரம், அதற்கேற்ற பருமன், தென்னிந்தியப் பெண்களுக்கே உரித்தான ரோம வளர்ச்சி அதிகமில்லாத பழுப்பு நிற தேகம். அளவான மார்பகம்.. உருவத்துக்கு சற்றும் பொருத்தமில்லாத சின்னஞ்சிறு பிறப்பு உறுப்பு. இலேசாக பூனை முடிகள் கொண்ட பிகினி முக்கோணம். இதுதான் நான்..
என் உடலில் பெயருக்குக் கூட ஒரு சதுர அங்குலத் துணி இல்லை..
ஆனால் கண்ணில் மட்டும் முரட்டுக் கருப்புத் துணி கட்டப்பட்டு இருந்தது.
“அதை அவிழ்த்து என் இடுப்பில் கட்டிக் கொள்ள அனுமதியுங்கள்.. பின்னர் என்னை அணு அணுவாகச் சித்திரவதை செய்து கொல்லுங்கள்” என்னும் என் கெஞ்சல் அவர்களைப் பாதிக்கவே இல்லை.
அவர்கள்..? ஆம்… அவர்கள் தான்..
என் இருபுறமும் இரு நாகா பழங்குடியினப் பெண்கள்.குள்ள உருவம். மங்கோலிய முகம். அவர்களை என் கண்கள் கட்டப்படுமுன் பார்த்தது நன்றாக நினைவில் இருந்தது..
என் கைகள் இரண்டும் என் தலைக்குப் பின்னே வரும்படி செய்து இறுகக் கட்டி இருந்தார்கள். ரோமங்கள் இல்லாத என் அக்குள்களில் சற்றுப் பெரிய தூண்டில் முள்கள் செருகப்பட்டு அதனுடன் இணைக்கப்பட்டிருந்த மெல்லிய சங்கிலியை இருவரும் பிடித்து என்னை வழிநடத்தினார்கள். கண்கள் கட்டுண்ட நான் பாதையிலிருந்து சற்றே விலகினால் இருவரில் ஒருத்தி தன் கையிலிருக்கும் சங்கிலியைச் சுண்டி இழுப்பாள். என் அக்குள்கள் இழுபட்டு துடிக்கும். நான் வழிமாறியது உணர்ந்து அவள் பக்கம் நடக்கவேண்டும் என்று குரூரமாக உணர்த்தும் வழிமுறை இது.
