எப்படியாவது பாத்ரூமை எட்டி பாக்கலாமா, என யோசித்தேன். எத்தனை நாள் பரிமளா அக்காவிடமிருந்து விழகி, அவள் முலைகளை ஜாக்கெட்டுடனும், இடுப்பையும் பாத்து ஏங்கியிருப்போம். இன்று எப்படியாவது அவள் அழகை பாத்திரலாம் என்று நினைத்து எந்திரிக்க, மாட்டி கொண்டால் என்ற எண்ணமும் மேலோங்க, ஏதும் செய்யாமல் உக்காந்திட்டேன். அப்பொழுது பரிமளா அக்காவிடமிருந்து ஓர் குரல் “சிவா, எங்கடா இருக்கே” என்று, நானும் “டிவி பாத்திடிருக்கேன்க்கா” என்றேன். அவங்க “இங்கே வாடா” என்றாங்க, எனக்கு ஏதும் புரியாமல் அவங்களின் பாத்ரும் கதவோரம் போய் நின்று “என்னக்கா” என்க, அவங்க “உள்ளே வாடா” என்றாங்க. நானும் பயத்தில் பாத்ரூம் கதவை விழக்க, தாற்பால் போடாததால் திறந்திட்டது.
