“நான் விடல்லியே. சொல்லேண்டி. நோக்கு தெரிஞ்ச பையன் இருந்தா, நோக்கு மனசு பிடிச்சிருந்தா அவனோடு போகம் வச்சுக்கோடின்னேன். எங்காத்து முரளி கிட்ட நானே ஃபோன் செஞ்சி சொன்னேன். தோ பாருடா, ஒன் ஆத்துக்காரி, தன்னத் தானே கரச்சுண்டு இருக்கா புருஷ சுகம்ங்கறது இந்த வயசுல இல்லாத எப்படா கண்டுக்கறாதுன்னேன். அவனும் நான் சொன்னதுக்கு சரின்னுட்டான். விசா கெடச்சு வர்ர வரைய்ல, ரேவதிக்கு பிடிச்ச பையன் யாராவது இருந்தால் அவனோட இருந்துட்டு வரட்டுமே. இது எல்லாம் இந்த நாட்டுல ரொம்ப சகஜம்மான்னுட்டான் என் பையன்.”
“நான் இவள ரொம்ப அணத்தி எடுத்த பின்னாடி, நேத்து ராத்திரிதான் ஒன் பேரச் சொன்னா. ஒடனே போன் போடுடீன்னேன். இன்னிக்கி காத்தால ஒன்னோட பேசி வரவழைக்கச் சொன்னேன். அம்பி, நோக்கும் ரேவதி மேல முன்னாடி ஒரு பார்வை இருந்துதோல்லியோ. இன்னிக்கி நானே ஒங்கிட்ட கேட்டுக்குறேன். என் மாட்டுப் பொண்ணுக்கு கொஞ்ச நாளைக்கு புருஷனா இருடா அம்பி.” என்று அந்த மூதாட்டி கேட்டவுடன் என் உடம்பு ஜில்லென்று ஆனது.
