அண்ணா நகர் புட் வொர்ல்டுக்கு வெளியே போன வாரம் சனிக்கிழமை மாலையில் நின்று கொண்டிருந்த போது…‘ஏங்க… எங்க இங்க நிக்கிறீங்க .. எவ்வளவு நாளாச்சு .. உங்களைப்பார்த்து .. என்னய சுத்தமா மறந்துட்டீங்க போலிருக்கு..ம் ம் என்னத்த சொல்லறது.. பொண்டாட்டி வந்துட்டா என் ஞாபகமே இல்லையோ.’ என்ற குரலைக்கேட்டதும் திரும்பிப்பார்த்தால் மஞ்சு நின்றுகொண்டிருந்தாள்.
மஞ்சு என்ற பேரைச்சொன்னாலே ஒரு காலத்தில் எனக்கு போதை ஏறிவிடும். என் ஒன்று விட்ட மச்சானி¢ன் அழகிய பொண்டாட்டிதான் அவள். வயது 30 ஆகிவிட்டாலும் சும்மா தளதளவென்று இருப்பாள்.
கிட்டத்தட்ட மூன்று வருடங்கள் கழித்து அவளைப்பார்க்கிறேன்.
‘ஹலோ, மஞ்சு, நா இங்க ஒரு ப்ரண்ட பார்க்க வந்தேன். உன்னயெல்லாம் மறக்கமுடியுமா? ‘ என்று சொல்லிக்கொண்டே அவளை நோட்டமிட்டேன்.
அதே உடம்பை சும்மா ‘நச்சுன்னு வச்சிறுந்தா’
‘ என்ன மஞ்சு, மச்சான் வல்லியா, நீ மட்டும் தான் இங்க வந்திருக்கியா?
‘இல்லங்க, அவரு துபாய்க்கு போய் அஞ்சாறு மாசமாகுதில்ல. நா மட்டும்தான் வந்திருக்கேன். ஏங்க, அண்ணி வரலயா?
‘ இல்ல மஞ்சு, அவ அவங்க வீட்டுக்கு போயிருக்கா , வர இன்னும் ஆறு மாசமாவது ஆகும்.’
‘என்ன, ஏதாவது வி§க்ஷக்ஷமா, மாசமா இருக்காங்களா ?
‘ஆமாம் , மஞ்சு….. ‘ என்று சொல்லிக்கொண்டெ அவளை பார்த்தேன்.
‘ அதான பார்த்தேன், அதுலதான் நீங்க கில்லாடியாச்சே , என்ன இது இரண்டாவது தான ? ‘ என்றாள்.
அவள் பேசிய தோரணை ஏதோ பொடிவைத்து பேசியது போல இருந்தது.
‘ இதுதான் முதல் மஞ்சு… அதான் .. உனக்கு எப்படி. அதோடு நிறுத்தீட்டியா .. இல்ல …..’
‘ ஏங்க , எங்கிட்டயே பொய் சொல்லிறீங்க, அதெல்லாம் நீங்க மறந்துட்டாலும் நா மறக்கமாட்டேன்.அதான் எனக்குன்னு ஒண்ணை கொடுத்தீங்கல்ல.’
‘ என்ன , மஞ்சு, திருப்பித்திருப்பி அதையே சொல்லற. அது என்னால ஆகல ‘
‘ ஏங்க, மளுப்பறீங்க, யாருக்கும் தெரியாதுங்கற தைரியமா. யாருக்கும் தெரியாட்டா என்ன. பத்துமாசம் அவதிப்பட்டது நாந்தான.ஒருநாளா ரெண்டுநாளா மாசக்கணக்குலல்ல எங்கூட படுத்திருந்தீங்க, நா மாசமா இருக்குறத தெரிஞ்சவொடனேயே என்னய கண்டுக்காம விட்டிடீங்கள்ள.’
‘ இல்ல மஞ்சு.. நான் ………..’
‘ நீங்க ஒண்ணும் சொல்லவேண்டாங்க, இந்த ரகசியத்தையெல்லாம் நான் வெளியே சொல்லிவிடுவேன்னுதான் பயந்து ஓடினீங்க, அப்ப எம்மேல நம்பிக்கை இல்லாமத்தான் இருக்கீங்களா? இப்பக்கூட நா உங்க மஞ்சுதாங்க. என்னக்கிமே நா உங்களுக்காக காத்துட்டுத்தான் இருக்கேன் . நீங்கதான் ….’ என்று சொன்னவளி¢ன் கண்களில் லேசாக ஒரு சொட்டு கண்ணீர் வழிந்தது.
‘அது வந்து மஞ்சு, உன்ன ஏமாத்துணுமின்னு இல்ல, எனக்கு திருச்சிக்கு மாற்றல் வந்துட்டுதாலத்தான் உன்ன பார்க்கமுடியலை. அதைப்பத்தியெல்லாம் அங்க போனதும் மறந்துவிட்டேன். அதான். ஆனா, நீ என்னும் எம்மேல ஆசையா இருக்கறமாதிரில்ல தெரியுது. என்னால் நம்பவும் முடியல, நம்பாம இருக்கவும் முடியல.’
‘ என்னால எப்படீங்க மறக்கமுடியும், நீங்க கொடுத்த சொகத்த எப்படி நெனைக்காம இருப்பேன்.எம்புருக்ஷந்தான் ஒம்பதுன்னு உங்களுக்குதெரியுமில்லே……..சரி…சரி என்னோட பக்கத்து வீட்டுக்காரம்மா வராங்க.அப்புறமா பேசறேன்.’ என்றவள் சற்று தூரம் நகர்ந்து போய் ‘ லட்சுமியம்மா, இவரு எனக்கு சொந்தம் , அதான் நீங்கள் வர்றவரைக்கும் பேசிட்டு இருந்தேன். போலாமா. பையன் வேற பசிக்குதுன்னு அழுதுட்டு இருப்பான்’ என்று சொல்லிவிட்டு ‘ஏங்க, இந்தாங்க என்னோட , வீட்டுக்காரரோட விசிட்டிங் கார்டு.முடிஞ்சா அண்ணியையும் கூட்டிட்டு வீட்டுப்பக்கம் வாங்களேன்’ என்று என் கையிலே ஒரு கார்டை கொடுத்துவிட்டு சென்றாள். ஒருநைட்
கார்டை வாங்கிப்பார்த்தால் அட நம்ம ஏரியாவிற்கு பக்கந்தான் என்று எண்ணிக்கொண்டே நானும் நடக்க ஆரம்பித்தேன்.
இரண்டு நாட்கள் கழித்து ஏகப்பட்டதடவைகள் யோசித்து பார்த்து விட்டு அந்த கார்டிலே இருந்த நம்பருக்கு போன் செய்தேன். மணீ அடித்துக்கொண்டேயிருந்தது. எனக்கோ படு டென்க்ஷன். தப்பான நம்பரா, இல்லை நம்பர் மாறிவிட்டதா. நேரம் ஆகிக்கொண்டேயிருந்தது.
கிட்டத்தட்ட 5 நிமிடங்கள் கழித்து போனை எடுத்தது மஞ்சுதான்.
‘ஹலோ. மஞ்சு ஹியர். யாரு பேசறது’ என்றாள். என்ன வாய்ஸ்.
‘ஹலோ. மஞ்சு நாந்தான் , குமார் பேசறேன். செளக்கியமா ?’
‘ நீங்க…. ஓ .. நீங்களா , இப்பத்தான் உங்களுக்கு என் ஞாபகம் வந்துச்சா. உங்கங்கிட்ட இருந்து போனை எதிர்பார்த்து நொந்தேபோயிட்டேன்.’
‘இல்ல மஞ்சு…. இப்பத்தான் தோணுச்சி, அதான் .. ஆமாம் போனை ஏன் அவ்வளவு நேரமா யாருமே எடுக்கல. ரிங் போயிட்டேயிருந்தது. நா வேறெங்கேயாவது போயுடப்போதோ என்று பயந்தேபோயிட்டேன்.’
‘ இல்லையே, நா இங்கதா இருந்தேன். பையனுக்கு பால் கொடுத்துட்டு இருந்தேன், அதான் லேட்டாச்சு.’
‘அப்படியா , அப்புறம் மஞ்சு, எனக்கு நீ வேணும் போல இருக்குது ‘
