நான் மணிவண்ணன். சென்னையில் அடையாரில் இருக்கிறேன். அப்பா அம்மா கூட இருக்கிறேன்.எனக்கு ஒரு அக்கா. அவளுக்கு கல்யாணம் ஆகி நான்கு வருஷம் ஆகிறது. அவளுக்கு ஒரு வயதில் ஒரு குழந்தை இருக்கிறது. அக்கா அவ புருஷன் மாமியாருடன் மதுரையில் இருக்கிறாள். அவளுக்கு மாமனார் கிடையாது. அவ கணவன் அவங்க பெற்றோருக்கு ஒரே மகன். அக்காவின் மாமியார் ஒரு கல்யாணத்துக்காக சென்னை வந்து இருக்கிறாள். ஒரு நாள் போன் பண்ணினா. எங்க வீட்டுக்கு வருவதாக போன் பண்ணினது போல அன்று இரவு சுமார் எட்டு மணிக்கு எங்க வீட்டுக்கு வந்தா. அன்று எங்க அம்மா ஒரு அவசர விசயமாக திருவள்ளூர் வரை போய் விட்டாள். அக்க மாமியார் வந்தா, இங்கே தங்க சொல்லு. நான் நாளை மதியம் வந்து விடுகிறேன் என்று சொல்லி விட்டு போய் விட்டாள். அக்கா மாமியார் பெயர் சாவித்திரி. அவளிடம் அம்மா வெளியூர் போய் இருப்பதையும் இங்கேயே இன்று இரவு தங்கிவிட்டு நாள் போகலாம் என்றும் சொன்னேன். அவளும் அதற்க்கு சமதம் சொன்னாள். அக்காவுக்கும் போன் பண்ணி சொல்லி விட்டேன். அம்மாவும் அவர்களுடன் பேசினாள். சாவித்திரி மாமி சாப்பிட்டு வந்து விட்டதால், டிரஸ் மாதி கொண்டு இன் பக்கத்தில் சோபாவில் ஒக்கர்ந்தாள். பொது விஷயம் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். பேச்சு என் கல்யாணம் பற்றி போச்சு. ஏன் நீ இன்னும் கல்யாணம் பண்ணிக்க வில்லை என்று கேட்டால். உனக்கு நல்ல வேலை. வீடு இருக்கு. அக்காவுக்கும் கல்யாணம் ஆகி ஒரு குழந்தை இருக்கு. இன்னும் ஏன் தள்ளி போடுகிறாய் என்று கேட்டாள். நான் சொன்னேன் எனக்கு வயது ஒன்றும் ஜாஸ்தியாக ஆகவில்லை. மேலும் இன்னும் கொஞ்சம் நாள் போகட்டும் என்று சொன்னேன். அவள் சொன்னாள் உனக்கு வயது இருபத்தி ஐந்து ஆகிறது. இது தான் சரியான வயசு. கல்யாணத்துக்கும் மகிழ்ச்சிக்கும்.
